BILLIONAIRE! Feel the passion...

18. Πρόβα χορού!

Αυγή!

Τα μάτια μου ήταν βουρκωμένα και απέφυγα να τον αφήσω να τα δει. Κάθισα στην θέση μου δίχως να του απαντήσω. Εκείνος κατέβηκε από το λεωφορείο μετά από μερικά δεύτερα χωρίς να μιλήσει. Πίστευε πως η απόφασή μου ήταν να φύγω. Όμως εγώ δεν ήξερα τι να κάνω. Η καρδιά μου θέλει να τρέξω κοντά του ενώ το μυαλό μου, έχει σταματήσει στο φιλί του. Αν δεν εμφανιζόμουν στο γραφείο του θα σκότωνε την μητέρα μου. Πως μπορεί να καίγεται το σώμα μου μακριά του; Πως μπορώ να πιστεύω βαθιά μέσα μου πως είναι ένα λάθος να φύγω; Γιατί να κάνει τόσο μεγάλο κακό στην οικογένειά μου; Το λεωφορείο έκλεισε τις πόρτες του μόλις ο Άρης άρχισε να πλησιάζει το αμάξι και με τον χαρακτηριστικό τους θόρυβο πετάχτηκα όρθια.

"Θέλω να κατέβω! Άνοιξέ μου. Θέλω να κατέβω." Έτρεξα στον οδηγό με μία παρορμητική απόφαση. "Άρη!" Φώναξα το όνομά του και πήγα κοντά του τρέχοντας. Να τον προλάβω πριν φύγει. Έκανα αυτό που ήθελε η καρδιά μου χωρίς λογική.

"Αυγή;" είπε εκείνος που δεν με περίμενε και ύστερα πήγε να με αγκαλιάσει. Εγώ έβαλα μία απόσταση ανάμεσά μας και δεν τον άφησα να με κρατήσει στα χέρια του και πάλι.

"Δέχομαι την συμφωνία Άρη. Υπό έναν όρο. Όταν δώσω το μάθημα χορού και τελειώσει η μουσική εσύ θα μου πεις την αλήθεια. Γιατί ήθελες να με βλάψεις και γιατί ήθελες να σκοτώσεις την μητέρα μου... Μετά θα φύγω από την ζωή σου."

"Όπως θες Αυγή. " Είπε εκείνος και μου άνοιξε την πόρτα στο αυτοκίνητό του. "Ξεκινάμε από τώρα..." είπε καθώς οδηγούσε για το σπίτι του. Φτάσαμε έξω από το πατρικό του. "Εδώ δεν θα μας ενοχλήσει κανείς. " μου άνοιξε την πόρτα για να κατέβω. Εκείνος πήγε να μου κρατήσει το χέρι για να τον ακολουθήσω ως το κρυφό δωμάτιο του σπιτιού. Μόλις το βλέμμα μου έπεσε στην κίνησή του αυτή εκείνος πήρε το χέρι του πίσω. "Αυτό ήταν το δωμάτιο που έκανε πρόβες η μητέρα μου..." είπε ξεκλειδώνοντας την πόρτα και εγώ έβλεπα με τα μάτια μου μια ονειρεμένη αίθουσα χορού. "Από όταν πέθανε η μητέρα μου παρέμεινε κλειστό αυτό το δωμάτιο. "

Ξύλινο δάπεδο, καθρέφτες γύρω μας και έντονος φωτισμός. Σαν την σχολή χορού που ήθελα να αποκτήσω και εγώ. Την κοίταζα με μάτια που έλαμπαν. Εκείνος έβγαλε το σακάκι του και έβαλε λίγη μουσική. Στην αρχή χαμηλά. Με πλησίασε και τοποθέτησε τα χέρια μου στην σωστή θέση.

"Έτοιμη;" με ρώτησε εκείνος και εγώ έγνεψα καταφατικά. Προχώρησα προς το κέντρο. "Χόρεψε τότε!" Μου είπε εκείνος ενώ κρατούσε τα χέρια μου σταθερά. Ύστερα με άφησε για να δει τις κινήσεις μου. Σταύρωσε τα χέρια του κάτω από το στέρνο του ενώ με παρατηρούσε έντονα και μελαγχολικά. Έτριψε το πίσω μέρος του κεφαλιού του και με πλησίασε αναπνέοντας έντονα. Αυτός είναι ο δικός σου χώρος και αυτός ο δικός μου. " Ξεκίνησε να μου λέει και να μου εξηγεί. "Τα βήματά σου να μην ξεφεύγουν από τον κύκλο σου για να μην πέσεις επάνω μου." Ήρθε από πίσω μου και κράτησε την μέση μου. Εγώ έσφιξα τα μάτια μου και δεν μπορούσα να κρύψω πουθενά την αναστάτωση που μου προκαλεί το άγγιγμά του.