BILLIONAIRE! Feel the passion...

24. Λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ !

Αυγή!

"Σε πιστεύω Άρη... τώρα μπορώ !" Είπα εγώ ξανά και άφησα το χέρι μου πίσω στο κρεβάτι νιώθοντας εξαντλημένη.

"Αυγή; δεν το πιστεύω αγάπη μου είσαι κοντά μου ... αγάπη μου είσαι καλά." Έλεγε αγκαλιάζοντας το πρόσωπό μου και φιλώντας συνέχεια το κεφάλι μου. " δεν μπορείς να φανταστείς την χαρά που μου δίνεις άγγελέ μου ..."

"Έπρεπε να ξυπνήσω . Καταλαβαίνω πότε υποφέρεις αγάπη μου. "

"Θέλω να κοιτάζω συνέχεια τα μάτια σου... Ομορφιά μου. Άγγελέ μου σε έχω δω. Δεν θα άντεχα να σε χάσω. Πόσο με τρόμαξες δεν φαντάζεσαι. Τι έκανες αγάπη μου; δεν θέλω να πονάς εσύ αγάπη μου ."

"Άκουσα όσα μου είπες ... " του κράτησα το χέρι ελάχιστα. " Αν δεν γινόντουσαν όλα αυτά δεν θα μπορούσα να δεχτώ κάτι τέτοιο... Λυπάμαι για όλα όσα έζησες και για όλο το κακό που σου έκανε η ίδια μου η μητέρα."

"Έκανα πολλά λάθη που σε πλήγωσαν κορίτσι μου. Εκείνη η γυναίκα σε θέλει μακριά μου... Τώρα ξέρεις πως έγιναν τα πράγματα. Τήρησα την συμφωνία μας και σου είπα όλη την αλήθεια. Θα φύγεις Αυγή μόλις αναρρώσεις;" με ρώτησε εκείνος και ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια μου.

"Φοβάμαι μην σου κάνει και άλλο κακό. Αγάπη μου μόνο εγώ μπορώ να την σταματήσω." Τα δάκρυα έτρεχαν με μεγάλη ταχύτητα και εκείνος τα σκούπισε.

"Μην κλαις και μην ταράζεσαι... Μόλις συνήλθες αγάπη μου και δεν διακινδυνεύω να σε χάσω και πάλι. "

"Αγάπη μου γιατί ο σοφέρ σου με κοιτάζει και κλαίει;" είπα και γύρισε να δει εκείνον τον άντρα.

"Θα τα πούμε άλλη φορά αυτά. Πρέπει να ξεκουραστείς. Θα είμαι απέξω. Θέλω να με φωνάξεις ότι και να χρειαστείς. Δεν φεύγω από εδώ." Φίλησε το χέρι μου και μόλις αποκοιμήθηκα εκείνος έκλεισε την πόρτα.

Μια εβδομάδα αργότερα...

Άνοιξα τα μάτια μου ψάχνοντας τον Άρη που κοιμόταν στο διπλανό άδειο κρεβάτι όλες αυτές τις μέρες που εγώ βρισκόμουν εδώ. Ήταν το πρώτο πρωινό που δεν τον βρήκα εκεί. Η νοσοκόμα άφησε το πρωινό μου στο τραπεζάκι και μου έβγαλε τον ορό. Σήμερα ήταν η μέρα που θα έπαιρνα εξιτήριο και εκείνος δεν ήταν εδώ. Ίσως και να ήταν καλύτερα έτσι. Δεν θα άντεχα να του πω αντίο.

"Θέλετε να σας φέρω τα πράγματά σας;" με ρώτησε η νοσοκόμα και εγώ έγνεψα καταφατικά.

Φόρεσα το ανάλαφρο και απλό φόρεμά μου και έκατσα στο κρεβάτι για να βάλω τα αθλητικά μου χωρίς να πιέσω την πληγή μου. Τότε η πόρτα χτύπησε και ο σοφέρ του Άρη μπήκε μέσα. Ήταν ανέκφραστος, αμήχανος και μάλιστα πολύ φοβισμένος.