Running Through The Waves (Isla Vagues Series #1) COMPLETED

Kabanata 27

Kabanata 27:
Bracelet

I keep my tears at bay but I failed. Humigpit ang hawak sa akin ni Zaijan nang magsimulang tumulo ang luha ko. My chest started to heaved as my breathing become rapid. Zaijan cursed again as he wipe my tears.

"Calm down, Ziel." he said sternly but all I can do is to look at him. Umiling ako sa kanya. Nanghihina ako. Paano ko ngayon magagawang kumalma kung ganito?

"H-Hindi ko k-kaya." my voice crooked and Zaijan shut his eyes tight. Limang taon na hindi ko sinubukang hanapin o alamin kung nasaan siya. Kasi naroon ang takot at lahat ng pagsisisi. Takot na baka may plano nga siyang gantihan ako dahil sa pagkawala nila Lola at Andeng na kasalananan ko.

I would accept his wrath and revenge.

Gusto kong tapusin muna ang sarili kong paghihiganti bago siya harapin. Nagawa ko iyon sa loob ng limang taon na malayo sa kanya at ngayon na ilang hakbang lang ang layo niya sa akin... nanghihina ang buong katawan ko. I regret doing nothing to protect Lola and Andeng. I'm so devastated and I mourned for them too.

Sobrang sakit ng nagdaang taon. I lost my father too that I think everything crumbled down. I can't even imagine how I survive those five years until now that I'm breathing. It's surreal.

Halos hindi ako makapaniwala na nakakaya ko pang tumayo at huminga ngayon sa kabila ng lahat ng nangyari. Gusto ko na lang sumuko pero pakiramdam ko wala akong karapatang gawin iyon hangga't hindi ko pa napapagbayaran ang lahat ng ginawa ko kay Kairus.

I think the reason that I made it until now is because I wait for him. My mind, systems and heart is waiting for him. I wait all those years to see him again. I wait for him so all this nightmare would stop and the deep wound will heal. Para gumaling na din siya at parusahan niya na ako. Tatanggapin ko ang lahat ng iyon.

There's no day through those five years that he doesn't cross my mind. Lagi siyang nasa isip ko. When I mourned and I grief in my father's funeral, all I could think is him and I calm down. The tears turn dry as the pain subsided a bit. Siya ang paggaling ko. Siya ang gamot sa lahat ng ito pero mas pipiliin kong patuloy na masaktan ang sarili at magdusa sa sakit para mas gumaling siya.

Dahil ako rin ang gamot na sagot sa lahat ng pighati at sakit na naranasan niya. Only one should be healed in this nightmare and I'd rather choose him to heal than myself.

"For sure this is one of your biggest cruise ship that is sailing in the country and overseas!" Mr. Mariano, the old businesman that one of our partner said.

My body turned weak and my breathing hitched when I have a better angled to see his face clearer. Ngumiti siya ng sinsero sa matanda at binawi ang kamay na nasa ibabang parte ng likod ng babae na nasa tabi niya. The girl pursed her lips looking dissapointed that Kairus let go of his hand and I gritted my teeth.

"Yes, Mr. Mariano. We made the design three years ago and it was launch in the service last year. We're glad that the Brizuela Corporation ask to use this cruise ship tonight."

"Kaya hindi na nakakapagtaka na maganda nga ang disenyo at istraktura ng barko! This is a high end ship, Kairus. If I'm not mistaken you're just twenty eight! Still young and a bachelor. Ipapakilala ko sayo ang anak ko kung may pagkakataon!" biglang pumait ang panlasa ko ng marinig iyon.

Napakapit ako sa railings at kung hindi lang ako hawak ni Zaijan na tahimik na nanood sa akin ay baka kanina pa nga ako natumba rito. Tumigil na sa pagtulo ang luha ko pero nag-iinit na naman ito ngayon.

Sobrang lapit lang niya.

Ilang hakbang lang. Abot kamay at dumadapo na ang tingin ko sa katawan niya ngayon pero pakiramdam ko sobrang layo niya pa rin. He's like a Polaris that always made me in awe and peace whenever I stared at him but he's too high to reach.