Running Through The Waves (Isla Vagues Series #1) COMPLETED

Kabanata 28

Kabanata 28:
Park

Zaijan was staring at me the whole time. Hindi ako makatingin sa kanya at patuloy na tumutulo ang luha ko. Kailan ba ako titigil sa kakaiyak? Hindi na yata. I smiled bitterly in my awful state. Bakit nauwi sa ganito ang lahat? How fate is so cruel to me that I end up like this?

Ysabel and the Donya's words are haunting me until today. Ang pag-alis ni Kairus ng walang reaksiyon pagkatapos kumalat ang balita na wala na ako. Sinabi nilang wala siyang pakialam ng marinig iyon. Pero ngayon naguguluhan ako kung totoo nga ba iyon pagkatapos marinig ang mga salita ni Kairus.

"He doesn't feel anything but hate for you. He want revenge that if he see you again, I'm certain that he will kill you!"

That words are a big blow to me. If he want to get revenge and end up my life to get even for the life that lost because of me why he save me from falling a while ago, then? Bakit niya ako sinagip kung ganoon? Kung maghihiganti siya bakit hindi niya ako hinayaang mahulog?

"Please, Ziel stop crying now. You're making me worried again." si Zaijan na nasa gilid ng kama at pinagmamasdan ako. Nakahiga na ako pero hindi ko maramdaman ang komportable at malambot na kama sa gilid.

"This is nothing, Zaijan." I said with my exhausted voice and his eyes narrowed at me.

"Anong wala lang? Kilala na kita sa nagdaang taon Kayeziel. Ano ba talagang nangyari kanina?" umiling lang ako sa kanya kasabay ng pag-iinit ng mata ko. Hindi ko puwedeng sabihin sa kanya na nagkita kami ni Kairus. Hindi ko alam kung bakit pero ayokong sabihin. Pero kilalang kilala na talaga ako ni Zaijan na kahit ang laman ng isip ko nababasa niya.

"Nagkita kayo ng lalaki na iyon?" simple niyang tanong na nagpagulat sa akin.

"H-Hindi ko r-rin inaasahan. A-Akala ko umalis na siya." pag-amin ko. Zaijan heaved a sigh.

"He can't take to leave huh." bulong niya at kumunot naman ang noo ko.

"Anong ibig mong sabihin?" mataman siyang tumingin sa akin at inayos ang ilang takas na hibla ng buhok ko na nakatakip sa mukha ko. He tucked it beside my ear and kiss my forehead.

"Stop overthinking. It won't do good on you. Have some rest and sleep well." hindi niya sinagot ang tanong ko at tumayo na. He turn off the lights. Ang tanging naiwang ilaw ay mula sa lamp na nasa side table. He fix my comforter and pat my forehead.

"Huwag ka nang mag-isip. Matulog ka na." he said in his serious tone and I nodded just to assure him but it was a lie. Hindi ko yata kaya. Lagi ko naman itong ginagawa sa pagdaan ng panahon at hindi na ito bago sa akin. I watch Zaijan closed the door. He look at me before closing it. I sigh as he was gone on my sight. Mabilis na nilipad ang isip ko sa kaninang detalye.

Sa mga nagdaang gabi katulad nito hindi agad ako nakakatulog kakaisip kung ano ang magiging reaksiyon ni Kairus kapag nakita niya ako. Ang ibang naiisip ko ay napapanaginipan ko pa. I dream of his dark menacing eyes darted on me filled with wrath. I dream of his softened eyes with sorrow and pain beneath it when his eyes landed on me. I can see his blank and dark expression laced with anger.

Iyon ang naiisip kong reaksiyon niya na pare-parehas na sinasaktan ako. Walang araw na hindi ako nagsisi. Walang araw na hindi ako umiyak. Walang araw na hindi ako nasasaktan. What is your reason then Kairus? Why did you even save me? Kung gusto mo akong gantihan, tatanggapin ko ng buong puso at hindi aangal sa lahat ng parusa na gagawin mo.

I lost my Engineer. I lost my home. I lost my heart and I lost myself. I lost everything when you gone, Kairus. Alam kong hindi ka na babalik sa akin but I want to compromised for what I've done.