Running Through The Waves (Isla Vagues Series #1) COMPLETED

Kabanata 30

Kabanata 30:
Trap

"Isang araw pa lang akong nawawala at ganito na." iyon ang sinabi ni Zaijan nang tumuwag siya ngayong umaga. Nag-aayos na ako para sa pagpasok sa opisina. I'm wearing a gray jumpsuit plus my pump and my YSL bag.  Umupo ako para isuot ang pump ko habang naka loud speaker si Zaijan sa phone na nasa kama. Nagpapaliwanag ako tungkol sa nangyari kagabi. Minus the scene that Kairus hold my hand.

"I'm trying to open what happened years ago to compromised for my sin to him." saglit na natahimik ang kabilang linya dahil sa sinabi ko. I heard Zaijan heaved a sigh.

"It's not your fault for what happened years ago, Kayeziel." Zaijan said seriously and I put down my foot after I wear the pump.

"It is. Kung hindi ako tumakbo sa kanila noong tumakas ako, hindi sila madadamay. Buhay pa sana sila Lola at Andeng. They are so innocent but I made them a victim of my wrong decision."

"No. Ilang beses ko bang sasabihin sayo? Wala kang kasalanan. You're a victim of your own mother, Ziel. And that fucking devil man who's now rooting in hell. You're innocent. Please, don't blame yourself." my eyes heated on his words. I don't want to cry and ruined my done make-up.

"Pero ako talaga iyong may sala, Zaijan. Ako iyong rason. Ako iyong pinagmulan ng lahat ng nangyari. Ako iyon!"

"Sinisisi ka ba niya?" natigilan at napasinghap ako sa biglaan niyang tanong. Kumunot ang noo ko.

"H-Huh?"

"You said you eat together last night. Did he blame you? Did he bring the topic o may sinabi ba siyang salita na mararamdaman mong sinisisi ka niya?" si Kairus ba ang tinutukoy niya? Napako ang mga luha ko sa gilid ng mga mata. I recall our dinner together last night and I can't find any words that he's blaming me. Natigilan ako kasabay ng marahas na pagtambol ng puso ko.

"H-Hindi."

"Then that's an enough answer that you should stop tormenting yourself, Kayeziel. If no one is blaming you for what happened."

Hanggang sa makarating ako sa opisina ay naiwan pa rin ang mga salita ni Zaijan sa isip ko. I'm reading the report sales in my laptop but nothing is coming to my mind. I can't understand anything because Zaijan words keeps bothering me.

Inaalala ko lahat ng napagusapan namin ni Kairus kagabi. Lahat ng salitang namutawi sa labi niya at wala ni isa roon talaga na nagsasabi o nagbabalik sa nangyari sa nakaraan. He didn't even try to bring that topic between us. Iyon ang pinagtataka ko. Dahil alam kong sa lahat ng tao, siya ang pinaka-naapektuhan sa lahat.

I'm expecting him to screamed and blamed me for what I did. Insult me, hurt me or anything to ease his pain for the person he lost. But he even let me eat with him. Ang sabi gusto niya akong makasamang kumain.

Bakit? Anong ibigsabihin mo doon, Kairus?

Hanggang sa oras na ng lunch ay wala pa ako ni kaunting ginagawa. I sigh as I surrender to force myself. I think I can't function to work today. Nag-ayos na ako para lumabas sa opisina. I need to breath some air so my mind will drift into something. I need to rest. I am drowning again in overthinking.

"Ma'am papaorder po ba kayo ng pagkain para sa lunch?" my secretary Cynthia said through the intercom. Sinukbit ko na sa braso ko ang bag na dadalhin.

"No, I'm going outside to eat my Lunch."

"Okay po. Ingat Ma'am!" then he ended the intercom. I put a shade of my lipstick to make it alive again then I'm done. Naglakad na ako palabas ng kompanya. I start the engine of my car while choosing a resto in my mind. Hindi ko alam kung anong mali sa akin pero gusto kong magmaneho ng mas mahaba pa.