Running Through The Waves (Isla Vagues Series #1) COMPLETED

Wakas

This is the end of RTTW, wakas. Thank you for reaching until the last part of the story! I hope you earned a lot of lessons in this story. This is the first book of the series so I hope you like it! See you on the next book of Isla Vagues!

PS: Sa mga nagtatanong if may story si Zaijan, yes po meron. Pang 8 sa Isla Vagues Series. :-)))

Wakas

Hindi ko gusto ang ng alon. Pagmasdan ko pa lang iyon naiinis na ako. Ni ayokong marinig ang marahas na pagragasa noon. Sa panghuhuli namin ng isda, hindi kami makakapalaot kapag malakas ang ragasa ng alon. Ni hindi kami makahuli ng marami dahil tinutulak ng alon papalayo sa amin ang mga isda.

Delikado kapag susuungin ng mga maliit naming bangka. Kaya para sa akin malaking perwisyo talaga iyon. Hindi lang para sa akin kundi sa maraming tao na katulad ng estado ng buhay na nakagisnan ko. Siguro may silbi lang ang alon para doon sa mga taong mahilig magsurf at hilig iyong suungin.

Kaya kapag masama ang panahon at malalaki ang alon ay nanatili na lang kami ni Papa sa bahay. Naghihintay na huminahon ang panahon at umamo ang alon. Waves had really affected my life. Mahirap ang buhay, at mas pinapahirap pa sa ganitong mga sitwasyon.

Noong nawala si Papa para akong sinalpok ng pinakamalakas at marahas na alon sa dibdib. Sobrang sakit na hindi ako makahinga. Hindi ko matanggap na nawala siya sa akin sa ganoong murang edad. Pero siguro sa galit ko sa alon ay pinaparusahan ako ng lubos ng dagat.

Hindi pa ako tuluyang nakakabawi sa pagkawala ni Papa ay si Mama naman ang sumunod. Sobrang sakit. I can't breathe. I feel like I'm drowning in darkness. I can surge those waves so I can work and help them to provide for our family but I never thought I will surge the real strom when I lost them both.

Hindi lang ang paglunod at ang alon ang sinuong at nilagpasan ko noong pagkakataon na iyon. Kundi pati narin ang malaking bagyo na may halong kulog at kidlat. Those storm really destroy me but I still made it to survive.

Napagtanto ko na ang buhay ay depende kung paano mo itratrato ang bagay na nakapaligid sayo. Galit ako sa alon kaya niya ako binalikan at sinalpok ako sa hirap ng buhay. Kaya dahan dahan kong tinanggap ang alon at nagpatianod rito. Hinayaan ko ang sariling makasama sa alon. Hanggang sa isang araw mukhang nagustuhan na rin ako nito.

Tumutulong ako kila Nestor sa pagbaba ng mga tao sa pasaherong bangka. Tapos na ako sa trabaho sa shipyard at marami akong bakanteng oras kaya sumaglit muna ako rito. Sayang rin ang kaunting kita na makukuha ko rito. Inutusan rin kasi ako ni Lola na may susunduing babae na mananatili daw muna sa amin.

Wala akong ideya kung sino iyon. Kanina pa ako narito pero hindi pa dumadating iyong babae na nakita ko lang sa litrato na binigay ni Lola. Kaya mukhang matatagalan ako rito.

"Bakit dumadami ang pasaherong dumadating kapag narito ka Kairus? Mukhang nararamdaman ng mga tao na may sasalubong sa kanilang gwapo kaya dumodoble ang bilang nila." napailing ako sa sinabi ni Mario at hindi iyon pinansin.

Nagsitawanan ang ibang mga kasama namin na nakarinig noon.

"Iyong iba ayaw pang bumaba kapag hindi si Kairus ang kukuha ng kamay!" segunda ni Paolo.

"Ginagawa ko lang talaga ito para makahawak ng mga kamay ng babae. Ito yata iyong pinakamagandang trabaho sa Isla. May kita na may mahahawakan ka pa." kumunot ang noo ko sa sinabi ni Ryan.

"Di ba Kairus?' si Mario ulit at seryoso akong umiling.

"Hindi iyon ang iniisip ko. Ginagawa ko 'to para sa trabaho. Bonus na lang kung nagugustuhan nilang humawak sa kamay ko." nagkibit balikat ako at umawang ang labi nila pero nagtawanan kalaunan.