Yatağıma sırt üstü uzandım. Gözlerimi kapatıp ellerimi uzattım. Bir gökyüzü inşa ettim hayallerimde. Yıldızsız bir gökyüzü. Bu sefer sadece gecenin karanlığı ve ay ışığı. Bir deniz. Mehtap. Sahil hayal ettim. Sahilde yürüyordum. Kendimi o kadar inandırdım ki esen hafif meltemi hissediyordum tenimde. Işık yok, binalar yok, insanlar yok. Sonra ellerime baktım. Miniklerdi. Boyum kısaydı. Ben küçüklüğüme gitmiştim. O zaman şuan benim dışında birinin daha olması gerekiyordu. Koşarak sahile gittim. Ümitliydim. O mavi gözleri görmek istiyordum. O minik öfkeli küfürbaz çocuğu. Orada değildi. Onun oturduğu yere bu sefer ben oturdum. Hava serindi. Dalga sesleri kulağımı dolduruyordu. Bu sefer farklı oldu. Benim hayalimdi çünkü. Ben değil Edward geldi. Başıma dikildi. Bu benim hayalimdi. İstediğimi yapabilirdim. Yanıma oturdu. Sahili seyrettik. Dalgaları. Ay'ı. Sonra babam belirdi. Yanımıza geldi. Benim öbür tarafıma oturdu. Ellerimi tuttu. Sonra bir anda yok oldu. Edward yok oldu. Babam yok oldu. Mehtap yok oldu. Meltem yok oldu. Karanlık yok oldu. Gökyüzüm yok oldu. Gökyüzüm yerini odamın tavanına bıraktı.
