Maria's Flowers • [Zaylena]

2.

Olivia'yı beklerken pastaneden aldığım şeylerle kahvaltımı yapıyor aynı zamanda da zamanın çabuk geçmesi telefonumda geziniyordum.

Aradan çok zaman geçmeden kapıdan Olivia girdi ve gerçekten ilk gördüğüm anda o mutluluğu onda gördüm.

Hemen yanıma sevinç koştu ve çığlıkları atmaya başladı.

Onun bu hali gerçekten beni çok güldürüyordu.

"Olivia, sakin olmaya ne dersin?" kıkırdadım.

"Maria gerçekten bu mükemmel bir haber hala inanamıyorum!" onun bu heyecanına saygı duyuyordum çünkü gerçekten Olivia onu uzun zamandır Alex'i seviyordu.

Alex'in Olivia ile bu tarz bir şey düşüneceğini düşünmezdim. Alex biraz arkadaşça yaklaşıyordu ama demek ki öyle değildi ve ben yanılmıştım.

"Aşırı heyecanlıyım! Ama ona hâlâ cevap vermedim. Nedenini bende bilmiyorum ama işte biraz beklesin değil mi?" bana küçük bir göz kırpıştı.

Gerçekten Olivia akıllı bir kızdı. Ben bunu düşünemezdim sanırım.

"öyle diyorsan, öyledir" omuz silktim.

"keşke sana sarılabilsem. Senelerdir arkadaşız ama sana bazen sırlamamak çok üzüyor. Üzüldüğüm zaman, mutlu olduğum zaman, bir çok duyguyu hissettiğim zaman en yakın arkadaşıma sarılmak çok isterdim."

Yüzü biraz düşmüştü. Bu benimde yüzümün düşmesini sebep olmuştu.

Birilerinin bana dokunmasını sevmezdim ve yıllardır bu böyleydi. Küçükken aklıma bile getirmek istemediğim kötü bir olay yaşamıştım. Amca bile demek istemediğim o iğrenç adam tarafından tecavüze uğramıştım ve o günden sonra ne bana biri dokunabilmişti ne de ben birine dokunabilmiştim.

Bu yaşadığım kötü olaydan sonra ortaya Haptofobi çıkmıştı. Dokunmaktan veya dokunulmaktan korkma fobisi.

Bu kötü şeyden sonra yaşadığım olay durmadan kabuslar şeklinde rüyalarıma giriyordu.

Gittiğim bir psikolog vardı ama dükkana bakmam gerektiği için ve babamın ani ölümünden dolayı psikoloğa gitmeyi mecburen bırakmıştım.

O olaydan sonra ise akrabalarım ile görüşmeyi bırakmıştım. Bu yüzden yanımda var diyebildiğim sadece en yakın arkadaşım, Olivia vardı. O olmasaydı da ne yapardım gerçekten bilmiyorum.

Birden Düşüncelerimden sıyrılma sebebim Olivia'nın sesi oldu.

"Maria iyi misin?" ellerini onu fark etmem için sallıyordu.

"Ah, öyle dalmışım. Sorun yok." Küçük bir gülümseme verdim.

Olivia bu durumla çok karşılaşıyordu. Her zaman olduğu gibi bana endişeli bir şekilde bakıyordu.

"Olivia ben iyiyim endişelenmene gerek yok." onu rahatlatmaya çalıştım ve uzaktan bir öpücük attım. O da bana uzaktan bir öpücük atıp beni onayladı.

Küçük bir sesizlik olmuştu ama birden o sesizlik Olivia'nın cırlaması ile bozuldu.

"Alex bugün akşam benimle buluşmak istiyor!Tanrım." Bu haber onu çok daha sevindirmişti.