Maria's Flowers • [Zaylena]

10.Bölüm

Gözlerimden yaşlar akıyordu ama bunu Zayn'e göstermemek için her şeyi yapıyordum . Her şey bir anda üst üste gelmişti ve ağlayarak kendimi rahatlatmaya çalışıyordum.

O bana dokunmuştu ama o gün baloda yaşadığım kadar kötü hissetmemiştim. Neden hissetmediğimi bilmiyordum. Bu gerçekten garipti ve ona gereksiz bir çıkışta bulunmuştum.

Bu yemek olmamalıydı. Ona fobimden bahsetmeden bu tarz buluşmalara yada beraber bir şeyler yapmamalıydık. Onu üzdüğümü gerçekten biliyordum ve şu anda nedensiz bir şekilde olduğunu düşündüğü için kendisine çok kızdığını da biliyordum. Ona bir gün haptofobimin olduğunu anlatıcaktım ama daha önce yaşadığım şeyleri sadece bir kaç kişiye anlatmıştım ve her anlattığımda ağlama krizlerine girdiğim için kimseye anlatamıyordum.

Zayn'e göz ucuyla baktığımda gerçekten yüzünde o kadar boş bir ifade vardı ki yaptığım şey yüzünden kendimden nefret ettim. Onu kırmıştım ve bu beni aşırı derecede üzüyordu.

Evimin olduğu sokağa gelmiştik ve ben gözyaşlarımı ceketime sildim. Araba yavaş yavaş kapımın önünde durdu ve ikimizde hiç kımıldamadan boş bir şekilde önümüze bakıyorduk. Sanki ne diyeceğimizi bilmiyorduk ve öylece kalmıştık. Derin bir sesizlik vardı. Bir şey demem gerekiyordu çünkü onun hiç bir suçu yoktu. O bana normal davranıyordu ama benim sorunlarım olduğu için onun normal davranmasına ayak uyduramıyordum.

Onu daha fazla tutmamak adına kalbimden gelenleri dudaklarıma döktüm. "Üzgünüm.." sesim o kadar kötü çıkmıştı ki kendimi kötü hissetmiştim. O hiç bir şey yapmadan sadece önüne az önceki gibi bakıyordu. Bu görüntüyü gördüğüm her an kendimden nefret ediyordum. Birden ona döndüm. " Zayn, gerçekten üzgünüm.. sana berbat bir akşam yaşattım. Gerçekten bu yemek olmamalıydı ve ben.. ben aptalım! Her şey için özür dilerim ama lütfen davranışlarımı, sana olan bağırmamı, kişisel algılama. Bunun nedenini bana sorma ama bunu kişisel lütfen anlama. Sadece bunları bil!Davranışlarımın senle ilgisinin olmadığını.. Her şey için tekrardan ve tekrardan üzgünüm. Böyle olmasını istemezdim. Ben.." derin bir nefes aldım ve gözlerimi kapattım. Boşuna konuşuyormuş gibi hissediyordum. Bunu kişisel algılamıştı ve ben şu anda ona kişisel olmadığı söylüyordum. Daha fazla devam etmemeye ve bir an önce bu anın bitmesini istedim.

"her neyse, iyi geceler.." Zayn'nin duruşu aynıydı. Hiç bir tepki vermiyordu zaten bende vermemesi için hemen arabadan indim. Hızlı bir şekilde evime gittim.

Camdan dışarıya baktığımda arabası hala ordaydı. Birkaç dakika daha orda durdu ve ordan ayrıldı. Derin bir nefes aldım ve hemen odama gidip üstümdekilerden kurtulup pijamalarımı giydim. Lanet olsun ki onu kırmıştım ama bu kadar neden umrumdaydı bilmiyordum. Onu üzdüğüm gerekçesi beni deli ediyordu.

Yatağıma uzandım ve bilgisayarımı açıp daha önce gittiğim psikologdan randevu almaya karar verdim. Bu gerekli bir şeydi. Gerçekten ne kadar güçlü olmaya çalışsamda hareketlerimi karşımdaki kişiye göre ayarlayamıyordum. İki gün sonraya bir randevu aldım ve Twitter'a girip biraz Charlie ile konuşmaya başladım. Charlie'ye haptofobimin olduğunu söylemiştim ama nedenini sormasını istememiştim. O da anlayışla karışlamıştı. Bugün olanlar hakkında onunla konuştum ve psikologdan randevu almamın çok güzel bir hareket olduğunu söyledi bana.

Biraz daha onunla konuştuktan sonra bilgisayarımı yanımdaki masama koydum ve uykuya daldım.

--------