ɪᴛ ᴀʟʟ ꜱᴛᴀʀᴛᴇᴅ ᴡɪᴛʜ ʜɪᴍ~ {Sequel}

50~

Κεφάλαιο 50ο~

* Μερικούς μήνες  αργότερα *

Jades POV

"Χαρούμενη ημέρα των ευχαριστιών!". Λέμε ομαδικώς στην τραπεζαρία. Όπως καταλάβατε είναι η ημέρα των ευχαριστιών και μιας και στην Ελλάδα δεν γιορτάζουμε κάτι τέτοιο αποφασίσαμε να το κάνουμε με τον τρόπο της Αμερικής. Έτσι εγώ και ο Nathan καλέσαμε τους φίλους μας αλλά και τους γονείς μου για το δείπνο στο σπίτι μας. Όλοι από την ημέρα του γάμου έχουμε δεθεί ακόμη περισσότερο και ήμαστε μια μεγάλη όμορφη οικογένεια. Μα εκτός αυτού και άλλα Χαρούμενα νέα κατέφθασαν αφού η vasiliki και ο chris θα γίνουν γονείς!.
Η ωρα περνάει πολύ ευχάριστα γεμάτη με ενδιαφέρον συζητήσεις και για τα πράγματα που φέρνει το μέλλον μας. "επιστρεφουμε αμέσως!" λεμε με την Vasiliki στους υπόλοιπους ενώ κατευθυνομαστε στο χώρο της κουζίνας για να φέρουμε το επιδόρπιο. Την ώρα που βγάζουμε μαζί τα πιάτα νιώθω ένα μεγάλο πόνο στην κοιλιά μου και αμέσως μου φεύγουν από τα χέρια με αποτέλεσμα να πέσουν κάτω και να σπάσουν. Αφήνω ενα επιφώνημα πόνου και βάζω τα χέρια μου στην κοιλιά μου ενώ το βλέμμα μου πέφτει κάτω με κάτι που σοκαρομαι. "είσαι καλα;!" λεει φοβισμένη η Vasiliki. "έσπασαν τα νερα!". Αρχίζω να φωνάζω με ένταση και ο πόνος είναι όλο και πιο έντονος. Η vasiliki πηγαίνει στην τραπεζαρία και φωνάζει τον Nathan καθώς το ανακοινώνει σε όλους και εκείνος τρέχει να με βοηθήσει. "πρέπει να την πάμε νοσοκομείο αμέσως!". Προστάζει ο Nathan και βλέπω το άγχος στο πρόσωπο του. Με σηκώνει στην αγκαλιά του και τρέχει προς το αμάξι μας ενώ όλοι κάνουν το ίδιο ακολουθουντας και προσπαθώντας να με ηρεμήσουν. Με βάζει απαλά στην θέση του συνοδηγού και αρχίζει να οδηγάει με ταχύτητα. Μου κρατάει το χέρι. "όλα θα πάνε καλά μωρό μου στο υπόσχομαι θέλω να μείνεις δυνατή". Μου λέει και ακόμα και σε αυτή την στιγμή με κάνει να χαμογελάσω. Στιγμιαία τον κοιτάζω και μπορώ να πω πως έχει δάκρυα στα μάτια του και συγκινούμαι. Ο δρόμος είναι αρκετά μεγάλος και ολο παίρνω ανασες για να συγκράτησω τον πόνο μου.

[....]
Φτάνουμε και με το που μπούμε στο νοσοκομείο ο Nathan τους λέει για την κατάσταση μου και με παίρνουν σε ένα από τα δωμάτια για την περίσταση. Με τοποθετούν στο κρεβάτι και αμέσως περιβάλλομαι απο γιατρούς.

Nathan's POV

"Φιλε ολα καλά θα πάνε θα δεις". Μου λέει ο Chris να με καθησυχάσει μα μάταια. Όλοι τους κάθονται με υπομονή εκτός από εμένα. Έχω πολύ άγχος και για πρώτη φορά νιώθω τόσο έντονο φόβο. Το μόνο που ελπίζω μέσα μου είναι να πάνε όλα καλά και το παιδί μας να βγει υγιέστατο καθώς και εκείνη. Μετά από κάμποση ώρα βλέπω έναν γιατρό να έρχεται προς το μέρος μου με ένα χαμόγελο. "ο σύζυγος της δεσποινίς Jade;". Ρωτάει. "ο ίδιος". Λέω και νιώθω ότι έχω χλωμιασει. "η γυναίκα σας τα κατάφερε με επιτυχία, συγχαρητήρια! Τώρα μπορείτε να περάσετε να δείτε τα παιδιά σας". Ανακοινώνει και νιώθω μια μεγάλη ανακούφιση και χαρά. Αλλα κατσε. Τα παιδιά;. Σκέφτομαι και τον κοιτάω όλο νόημα ενώ με καθοδηγεί. "απο ότι φαίνεται έχετε δυδιμα! ". Μου ανακοινώνει τελικά μια άλλη νοσοκόμα και τα φέρνουν προς το μέρος μου αφού είμαι ο πρώτος που δικαιούται να τα δει. Ήταν δύο πανέμορφα κοριτσάκια. Τα παίρνω στην αγκαλιά μου και η καρδιά μου χτυπάει πιο γρήγορα ενώ νιώθω πολύ διαφορετικά.. Μια ιδιαίτερη γαλήνη στην ψυχή μου. Περνάω στο δωμάτιο της Jade όπου είναι ξύπνια. Το βλέμμα της πέφτει πάνω μου και όταν δει τα παιδιά μας βούρκωνει.. Κάθομαι δίπλα της και βάζουμε τις μικρές στην αγκαλιά μας. Αφήνω ένα φίλι στο μέτωπο της Jade και κοιταζομαστε με τον ίδιο τρόπο. "είναι πανέμορφες όπως εσένα". Της λεω τρυφερά. "δεν θα μπορούσα να ζητήσω τίποτα παραπάνω στο κόσμο...". Δηλώνει και τελικά δακρύζω πρώτη φορά μαζί της.

Και κάπως έτσι ένα ζευγάρι που πέρασε τόσα κατάφερε να βρει την πραγματική ευτυχία του κόσμου όπου είναι η αγάπη και όχι τα υλικά αγαθά... 🙏🏻

Δεν ξέρετε πόσο στενοχωρημένη είμαι που τελειώσε και η ιστορία αυτή 😳🥺δεν κατάλαβα καν πόσο γρήγορα έγινε. Αλλα θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για όλη την υποστήριξη που μου χετε δώσει και απο την πρώτη ιστορία! ❤️
Σύντομα θα ανεβάσω ανακοίνωση για το εαν θα φτιαχτεί καινούργια! Εμείς δεν χανόμαστε 💪
~S