Crescent Moon: The Peculiars [MOON SERIES #1]

CHAPTER 22

Section 22

défaite

-

"Tulong!" daing ng ilan sa mga taong nilamon ng sunog na gawa nang magka-kambal na si Eugene at Eulalia.

Hindi makapaniwala ang dalawa kong mata nang aking makita kung gaanong kalakas ang dalawa. hindi rin ako makapaniwala na kayang gawin ito ni Eugene, lalo na ni Lia na lagi kong nakikitang palangiti sa mga taong nakaksalamuha niya sa bahay.

Is this how she really thinks?

Is this her true self?

I kept on asking myself the whole time when the five of us were standing behind the destruction the twins caused.

Habang wala ako sa tama kong pag-iisip ay nabaling sa amin ang atensiyon ni Lia. Nakita ko siyang ngumiti sa aming lima.

Kinilabutan ako mula ulo hanggang paa. Nakaramdam ako ng mabilis na takot, agad ding pinag-pawisan ang aking palad nang makita ko ang walang ayawang nakakatakot na mga mata ni Lia.

"L-Lia?" I asked as I uttered her name.

"Sa wakas nakarating narin kayo. Akala ko pa naman mahihirapan pa kaming maghanap sa inyong lima." wika ni Lia. Nginitian niya ako habang namumula ang mga pisngi nito.

"Huh?" I was shocked.

Narinig ba niya ang pag-tawag ko sa pangaaln niya?

Agad na nabahala ang buong grupo namin. Nakita pa namin ang iilan sa kanilang napaslang sa larong itong hanggang sa ngayon ay nilalamon parin ng apoy.

"Huwag kayong kabahan. Kilalal ninyo kung papaano mag-isip ang dalawa iyan!" paalala sa amin ni Lilac.

Umabante kaming lahat papalayo sa magkapatid, takot na baka kung ano ang gawin nila sa amin.

"Protektahan ang bawat isa, iyon ang uunahin at pinaka-importante dapat nating alalahanin." paalala naman ni Calix.

"Astrid, bakit parang natatakot ka?"

"Natatakot ka ba?" tanong ni Lia. Kaniya akong tinitigan ng miigi. Nginitian din niya ako at lumiwanag ang kaniyang mga mata.

"Get out of here," Lilac screamed.

Nagsitakbuhan kaming lima papalayo sa kinaroroonan ng magka-patid.

"Teka, bakit ninyo kami nilalayuan?" Eulalia asked.

"May problema ba sa amin?" tanong ni Eugene na mayroong parehong liwanag sa mga mata tulad ng mayroon ang kaniyang kapatid na babaeng si Lia. Naghawak ang dalawa ng kamay matapos ay nagsimulang maglakad papalapit sa amin.

"Don't let the two of them corner you." Charles reminded everyone.

"There's no fun when all of yous try to hide from us," Eugene said.

"That's right."

"Astrid, you're my friend, right? Why are you avoiding me?" Lia tried pursuing me with using the word "friend."

"Come on, Astrid. Don't be afraid of me. It's just me, Lia, your friend." she said.

I then looked at Lilac and Dementia, who are both hiding behind the tree far on the right.

Nakita kong umiling si Lilac sa akin samantalang halatang kinakabahan naman si Dementia na nasa tabi lamang niya.

"Paano naman ako makakasiguradong hindi mo ako sasaktan at hindi ako matutulad sa mga naunang nilamon ng apoy diyan sa gubat?" tanong ko.