Crescent Moon: The Peculiars [MOON SERIES #1]

CHAPTER 27

Section 24.3

"Prejudice"

-

Agad naman akong nilapitan ni Lia matapos makaalis ni Mel. Hindi ko inaasahang ganoon ang magiging pakikitungo sa akin ng kaibigan ko ng mahigit na apat na taon.

"Are you alright?" Lia asked.

I nodded, "Yes, I'm okay." I replied.

"Are people from the outside world always like this?" Aster asked. "First, your guy friend was so indifferent with you, and now your friend Mel is not showing any interest in you."

"Hindi naman sila ganoon. Kung nakilala ninyo sila noon..."

"Sa tingin ko ito na ang ibig sabihin ni Ms. Moon na nakakatakot talaga ang mga taong taga-labas." wika ni Aster. Hindi niya ako pinatapos ng sasabihin kaya nauna siyang mag-isip ng kung ano-ano.

"It's not like that!" I shouted.

I was surprised as I heard my voice. Did I just shout?

Nanlaki ang mga mata ni Aster at Lia na kasama ko noong mga oras na iyon. Napa-hilamos ako ng mukha ko. "Sorry Aster. Hindi ko sinasadyang mapagtaasan ka ng boses."

"Pasensya na talaga, Aster." aking pag-hingi ng tawad.

"Naiintindihan ka namin, alam namin na gusto mo lang tulungan ang kaibigan mo sa sarili mong paraan. Pero paniguradong nanibago lamang sila sayo at nabigla dahil nalang sa pag-aalala."

"Didn't you said you were gone in just a glimpse of an eye and did not say anything to your friends who cherished memories with you for the past four years?" Lia asked.

"I guess that's it..." I uttered.

"So ano na ang plano mo?" tanong sa akin ni Lia.

"Let's help your friend." Aster proclaimed.

"Huh?" sagot naming dalawa ni Lia na nabigla sa narinig mula kay Aster.

"I said let's help your friend," Aster repeated herself. "If she doesn't like seeing you helping her, then let's do it for ourselves."

"Sabagay ayaw ko rin naman ng mga nakaka-iritang lalaking umaaligid sa paligid kung saan gustong manahimik ng kapwa kong mga babae." Wika ni Aster.

"Nasasaiyo parin naman ang desisyon Astrid."

"So ano?" tanong ni Aster habang naghihintay ang sagot ko. Nabaling narin sa akin ang tingin ni Lia habang hinihintay ang sagot ko sa tanong ni Aster.

"Let's do it," I answered.

Hindi ako aalis sa lugar na ito hangga't hindi ko natutulungan ang kaibigan, gustuhin man niya o hindi gagawin ko ito.

Oo, nagkamali akong hindi man lang ako nagsabi sa mga kaibigan ko na mawawala ako dahil sa sitwasyon ko. Kung iiisipin ko din naman paniguradong maninibago't hindi nila maiintindihan ang sitwasyong kinalalagyan ko.

Ano sasabihin ko nalang na mayroong nag-hahabol sa amin dahil meron kaming kakaibang kakayahan na banta sa sanlibutan? Dahil dito sa kapangyarihan namin ay pinagbantaan kaming patayin ng mga huntsmen na nag-udyok sa pamilya kong lumayo sa lungsod at manirahan nalang sa aking lola?

Oo, mukhang walang kuwenta kung basta-basta ko lamang sasabihin ang kinalalagyan ko sa mga kaibigan ko.

Kahit na ilang taon kaming naging magkaibigan ay hindi nila ako kaagad paniniwalaan.

Hindi rin maaaring malaman ng iba ang tungkol sa kapangyarihan namin dahil kung may mangyari man ay magiging sagutin ko ang mga bagay-bagay. Ayaw ko ring malagay sa panganib ang pamilya ko.