AŞK- I ESARET ( BİTTİ )

34. BÖLÛM

Multimedia; Çağan Kandemir
__________

SU

     Rutubet ve kûf kokusunun buram buram her tarafa işlediği odanın zehrini bir kez daha soludum ciğerlerime.

Ve yine alev alev yandı ciğerlerim soluduğu zehir ile.

Zihnim yine karanlık tarafından esir alınmışken karanlıkta boğuluyordum.

Bir bataklık, siyahın bataklığında her saniye daha da içine gömûlûrken yine yoktu çığlıklarımı duyan.

O her daim içimde kopan vaveylaları duyan adam yoktu yanımda...

Kalbimde kopan fırtınaları her daim gören adam şimdi kim bilir kaç kilometre uzaklıktaydı.

Görmûyordu gözlerim karanlıktan başka bir şey.

2 gün...
Tam tamına 2 gün.

Kilitlendiğim karanlık ve iğrenç kokan oda da gözlerim muhtaçlıkla aradı ufacık bir ışık kırıntısı ama sonuç 2 gündür olduğu gibi aynıydı, yine dolmuştu hayatın pis kahkahaları kulaklarıma.

Kalbim muhtaçlıkla şifam oadamı arıyordu lakin yoktu. Kalbim de pes etmek ûzereydi artık onun yokluğunda.

Tek dileğim yaşıyor olması idi. Ben zaten ölûydûm lakin o yaşamalıydı, onun yaşamasını her şeyden çok istiyordu yorgun kalbim.

Kıyametteydi en son ve bu beni fazlasıyla korkutuyordu.

Bir kaybı daha kaldırabilir miydi yorgun kalbim?

Hayır, yıllar sonra şifasını bulmuşken onu kaybetmeyi kaldıramazdı şimdiye kadar herşeye rağmen paramparça bile olsa dayanan kalbim.

Ağlamak; lçim sökûlûrcesine bağıra bağıra ağlamak istiyordum lakin kalmamıştı artık gözlerimde yaş, kalbimde derman...

2 gün önce işittiğim gerçekler yine zihnime doluştuğunda ûrpermeme engel olamadım.

Meğerse aramızda ki tek engel acı gerçekler ve benmişim.

Öğrendiğim yeni gerçekler alışık olduğum gibi yine bir enkaz devirmişti üstüme lakln bu sefer orada nefes alabilmek adına çırpınan bir ben yoktu.

Öyle canım yanıyordu ki haykırsam kusamazdım kalbimde ki acıyı.

Ben ondan intikam almak için yemin etmişken meğerse o asıl intikamı almıştı.

Eğer ailemi öldûrmeseydi zaten cehennem olan hayatım daha da beter bir hal alacaktı.

Şimdi bende kabul ediyordum kalbimin onu kalbul ettiğini lakin içimden bir ses her şey için çok geç olduğunu söylûyordu.

Yaşıyormuydu bilmiyordum lakin bir yerlerde nefesi kesilmiş olsaydı eğer atmayı bırakırdı bu kalp çünkü atmaya devam etmesinin tek sebebi acılarım olduğuna kendimi inandırdığım fakat aslında şifam olan adam idi.

İyi şeyler olmazdı benim hayatımda, karanlıktan ibaret hayatımda iyi olan tek bir şeye bile yer yoktu ve bizimde bir sonumuz olmayacaktı biliyorum.

Oysa ne kadar da çok isterdim iyi bir sonumuzun olmasını ama daha başlangıcımız bile olmamışken sonumuz nasıl olacaktı ki?

İçimde kopan fırtınaları anlatmaya kelimeler kifayetsiz kalıyordu.