Kül Olmuş Kalpler Diyarı | 17. BölümSayfası canice, acımadan koparılan bir kitaptı benim hayatım. Başı belli sonrası fani...
Hayatımın ilk satırı sevgisizlikti. Annemin gidişi benim hayatımın çöküşü olmuştu. Evet hayat zordu ama önemli olan doğru yaşamaktı. Pes etmemekti... Kirpiklerime düşen ağırlıkla omuzlarım çöktü. Kuruyan ağzımdan dolayı dudaklarımın gül yaprağı gibi soyulmasına sebep olurken...
Amer Dağdelen gece karası olan gözlerini kısmış; içinde bir çok duygunun olduğu anlamlarla bakıyordu bana. Öfke, hasret, kırgınlık ve daha nicesi.
"Anlamadım..." korku bedenimde yer yer gezinirken sessizlikle mırıldandım. Çünkü onun ağzından dökülen o isim benim hayatımdı!
Bir suç işlemişliğin cesareti vardı üstünde. Yakalanma korkusu olmayanından. "Karan'la ne alakan var diyorum Sozdar?" Ürpertili sesiyle irkildim. Boğazım düğümlendi, nefes alamadım. Onun öğrenmemesi için elimden geleni yapmışken o çok kolay bir şekilde bunu öğrenmiş gibi duruyordu. Şimdi ise bir Azrail kadar korkutucu bir şekilde karşımda dikilmiş hesap soruyordu. Peki ama ne sıfatla yapıyordu bunu? Onun benim için hiç bir anlamı yoktu ki. Bir abi, bir arkadaş, bir sevgili, bir dost ; neydi benim için? Söyleyeyim hiçbir şey, koca bir hiç...
"Hocam o benim!" diye sinirle konuştum.
"Peki neden o gün o lanet adam alışveriş merkezindeyken sende bir anda kayboldun?!" Bağırdığı için gerildi yüz hatları sonra sağ elini hırsla arkamdaki tezgaha vurdu. Ortama yayılan korkunç sesle birlikte gözlerim anın hızıyla kapandı. "Senin o adamla ne gibi bir alakan olabilir Sozdar?!"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KÜL OLMUŞ KALPLER DİYARI (Bir Doğu Masalı)
Ficción General🦋 BİR DOĞU MASALI "Bazen bir kadın uğruna bu hale geldiğine inanamıyorum." buz gibi bir tonla konuşan abisinin sesiyle göz kapaklarını esaretle örttü Amer. O sadece bir kadın değildi. O aldığı her nefesti, yaşadığı her andı, yürüdüğü her yoldu...