🦋 BİR DOĞU MASALI
"Bazen bir kadın uğruna bu hale geldiğine inanamıyorum." buz gibi bir tonla konuşan abisinin sesiyle göz kapaklarını esaretle örttü Amer.
O sadece bir kadın değildi. O aldığı her nefesti, yaşadığı her andı, yürüdüğü her yoldu...
Günün ışığı pare pare içime işlerken, gözlerimi kırpıştıra kırpıştıra açtım. Daha aydınlık olmayan hava ile derin bir nefes çektim içime.
Bütün bedenim kendini germek için delirirken kollarımı olabildiğince açıp esnedim. Ardından sarsak adımlarla odanın içinde bulunan banyoya gittiğim de aynanın karşısına geçmem ile küçük çaplı bir bağırış koptu dudaklarımdan. Gördüğüm manzara sertçe yutkunmama sebep olurken gözlerim yerinden fırlayacakmış gibiydi. Unuttuğum gerçek yüzüme acımasızca vuruldu. Ben evliydim, Amer'le.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ürkek adımlar ile aynanın karşısına geçtiğim de titreyen elim ile elbisenin eteğini sıkı sıkıya tuttum. Bu beyaz elbise dün kefenim olmuştu. Boğazımdan geçmeyen yumru ile derin bir nefes çektim ciğerlerime. Olanlara inanamazken deli gibi ağlamamak için kendimi zor tuttum.
Ben bu hayatı, bu evliliği, bu kaderi istemiyorum!
Yaşlarla dolan gözlerim yansımamı bulanık görürken Karan'ın portresi çizildi göz bebeklerime. Okyanusları harelerimde geziniyor, acıyla bakınıyordu. Hayalkırıklığı bütün bedenimi ele almış ruhuma işleniyordu şimdi. Dehşet içindeydim. Yaşayıp yaşamadığını dahi bilmiyordum ve bu beni çileden çıkaracak kadar delirtiyordu.
Gözlerimi kısa bir süreliğini yumup parmaklarımı göz kapaklarıma bastırıp geri açtım. Şimdi daha net görürken yan tarafta bulunan objeyi avucuma alarak bütün hıncımla karşımdaki aynaya attım. Çıkan gürültüyle birlikte çığlık atarak kulaklarımı örttüm. Nefesim sık sık kalbim hızlı atıyordu.
Ayna kırıldığında bir kaç küçük parçası dağılarak yere düştü. Zihnimde yankılanan ses başıma ağrı girmesine sebep olurken kendi kendime mırıldandım. "Bende gideceğim." Eğilip ruhsuzlukla keskin bir cam parçasını parmaklarım arasına aldım.
"Sozdar?" bir ses uzaktan uğultu gibi gelirken umursamadım.
Yalnızdım. Ne annem ne ablam ne de Karan yanımdaydı... beni bu yalnızlığa mahkum edip gittiler. Dudaklarımı ısırıp derin, acı dolu bir soluğu içime çektim. Yaşamamalıyım, benim de onların yanına gitmem gerekiyor.
"Sozdar! Kapıyı aç!" Amer'in sesi yeniden kulaklarıma ulaştığında dudaklarımı birbirine bastırdım.
Sol elimde tuttuğum keskin çam parçasını sağ bileğime doğru yönlendirdiğimde küçük bit hıçkırık koptu dudaklarımdan. İntihar etmek güçsüzlüktü değil mi? Peki günah mıydı?
Kapının açılıp kırılma sesi bütün odayı doldururken yaşlı kirpiklerimi kaldırdım. Soluğum seslice banyoya düşerken Amer nefes nefese kalmış bir şekilde banyonun kapısına kadar geldi. "Sozdar?!" yüksek çıkan sesi tedirgindi. "Se-sen ne yapıyorsun?!" kekeleyerek konuştuğunda gördüğüne inanmak istemiyor gibiydi.
