COLLIDE (Complete)

17-DESSERT FOR BREAKFAST

Declan's POV

            And this was the best sleep that I had in years.

            Usually, ang tulog ko ay tatlo hanggang limang oras lang. Minsan nga wala pa dahil okupado ng kung ano-ano ang isip ko. Even if I had sex with different women in the past, I never had this feeling of satisfaction. I felt, I was reborn.

            I never felt complete until now.

            Naihilamos ko ang mga kamay sa mukha ko at tumingin sa relo sa dingding. Alas-nuebe na. Tanghali na ito. Kahit kalian hindi ako nagigising ng ganito ka-late. Pinaka-late na ang ala-sais. I am a morning person. Mas gusto ko ang gumigising ng maaga dahil marami akong nagagawa.

Tumingin ako sa tabi ko at wala na doon si Stacey. Napahinga ako ng malalim nang maalala ang ginawa namin kagabi. It changes this fucking game. Gusto kong magsisi dahil pinabayaan kong mangyari iyon pero ano pa ba ang dapat pagsisihan? She gave herself to me and I just gave her what she wanted. I liked it too. Stacey was beautiful, sexy at kahit sinong lalaki ay hindi makakatanggi sa kagandahan niya.

            Ulol. Maganda lang? Type mo kamo. Hindi ka nga nakapagpigil.

            Natawa ako sa naisip kong iyon. Of course, I liked her. Physically she was perfect but what happened between us... damn it. I was in love with Kleng for so long but the moment when I had sex with Stacey, wait no. Not sex. It was making love. Natawa ako sa naisip kong iyon. Fine. What we did was making love. Hindi ko naman kasi maisip na nagpalipas lang ako ng init ng katawan kasama siya. There was something between us and I couldn't explain it. There was a connection, a deep emotion that shrouded upon us.

            And when she said that she loves me I felt that it was real. She was not faking it.

            This is bad. Fuck, this is fucking bad. Paano na kung bumalik na ang alaala niya at ang sinasabihan niyang mahal niya ay gusto pala niyang patayin?

            Tinapunan ko ng tingin ang telepono kong nagba-vibrate sa ibabaw ng mesa sa tabi ko. Kinuha ko iyon at si Yosh ang tumatawag. At this early? Soulmate ko ba talaga ang gagong ito at alam na alam niya kung kailan ko kailangan ng kausap dahil nalilito ang utak ko?

            "My man, kanina pa ako tumatawag sa iyo." Iyon agad ang bungad niya sa akin.

            "Kakagising ko lang." Bumangon ako sa kama at dinampot ko ang boxer shorts na nasa sahig at isinuot iyon.

            "Ngayon ka lang nagising? Kailan ka pa tinanghali ng gising? You are an early bird. Alas-kuwatro pa lang gising ka na at nagwo-workout na." Komento nito.

            "I-I overslept. Marami akong inasikaso kagabi." Dumiretso ako sa banyo at humarap sa salamin at tiningnan ang sarili kong repleksyon.

            And there was something strange in my face. Usually, kapag humaharap ako sa salamin, all I can see was the guilty and the killer with no conscience Declan Laxamana. But right now, I don't see the guilt. I don't see the worry.

            I don't see the killer in me.

            Right now, my face was lit. Hitsurang walang iniintindi. Hitsurang walang iniisip na problema. Sa katunayan, ang gaang-gaang ng pakiramdam ko ngayon.

            Napa-hmm lang si Yosh at hindi agad sumagot. Tapos maya-maya ay naririnig kong tumatawa ng mahina.

            "Anong nakakatawa, Sanchez?" Ang aga-aga iniinis ako ng isang ito.