Way back 1897 Series 1: Katipunera

XXX

KABANATA 30

"Wala ng saysay ang buhay kong ito. Hintayin mo ako, alvaro. Matutuloy rin ang pagiisang dibdib natin." itinutok ni guada ang baril sa kanyang dibdib. Paulit-ulit na dasal ang kanyang sinabi bago tuluyang ipinutok ang baril. Yumakap sya sa libingan ng kanyang mapapangasawa at duon hinintay si kamatayan.

Napabalikwas ako ng bangon at napahawak sa dibdib ko. A dream, its just a dream, a nightmare, that was the worst nightmare that I ever experience, i thought im gonna die. Habol ang hininga na napasulyap ako sa study table ko. Napapadalas na ang pagkasleep paralysis ko. It was all started when the incident of arene, I cant sleep properly. Pakiramdam ko lagi akong may hinahanap, o di kaya ay may hinihintay.

Nakabukas pa ang screen ng laptop ko, mabilis na humupa ang kaba sa dibdib ko, maybe because of the light. Thank god that I turn on the lights always, and never turn it off unless I wasn't here, or everytime I leaving. Ali and I still searching for more information about what arene condition. Pakiramdam namin ay responsible kami sa nangyari sa kanya since we where all together the day after the incident happened.

Bumangon ako at muling tinungo ang study table ko, we where all desperate to know the truth. Sana lang ay mahanap na namin ang sagot, pero sa tuwing lumalapit na ang katotohanan mas lalong lumalala ang mga panaginip ko. Even my heart tighten so much, almost every night I experience sleep paralysis. Minsan pakiramdam ko may pinatay ako, o natatakot ako sa sarili ko.

I sat on th chair and start the research again, wishing that I can find the answer. Nakakapagod halos paulit-ulit lang ang result na nakikita ko. I was thinking to stop when the I saw the this article with a catchy title. Mabilis na binasa ko ang article, parang isang kwento, kwento ng buhay nya. Nasa kalagitnaan ako ng pagbabasa nang biglang nanikip ang dibdib ko. I need to stop from reading and went to my bed. Ilang beses akong huminga ng malalim pero walang nangyayari It got worsen.

I woke up with a heavy breath. Parang isang penikula na isa-isang nagplay lahat ng memory ko. bumalik sakin ang lahat ng memory ko in the past life. Ilang minuto pa akong natulala sa kisame, I was still in shock. Panong nangyari ang lahat ng iyon, hindi na importante yun ang mahalaga alam ko na ang dahilan ng lahat. Bumango ako at pumunta ng banyo. Mabilisang ligo lang ang ginawa ko dahil balak ko na pumunta kay ali. Pagkatapos ko na magayos ay tinawag ko sya, ito na ang sagot sa mga katanungan namin.

"Ali, alam ko na ang lahat. Naalala ko na." kinakabahang sabi ko. Nahihirapan akong huminga, nawala sa isip ko si ali na ngayon ay nagpapanic na. I am ready to tell my story?....

Buong biyahe ay kabado ako, kakaligo ko pa lang ay tagaktak na agad ang pawis ko. Ilang minuto pa akong nagisip kung sasabihin ko ba, kung kaya ko ba, the trauma was there, the fear was there. I killed myself to the man I love. Nanginginig ang kamay at tuhod ko habang nasa sasakyan ako, past eight thirty night na. Tumakas pa ako sa bahay para lang makapunta kay ali, I badly need to see her.

Pagkarating namin ay hindi ko na hinayaan na hintayin ako ng family driver namin. Magdodoor bell na sana ako but my hand hang on the air when I saw ali running to my direction. Para syang nagpapanic at the same time natatakot, mukang hindi nya pa ako napapansin. Kaya nang makalapit sya sa gate ay napahinto sya at gulat na sinigaw ang pangalan ko.

Ilang minuto pa bago sya nakabawi at pinagbuksan ako ng gate. Niyakap nya ako na parang walang bukas, at the end I hug her back. My brows arch when I her snip, is she crying?. Kumalas ako sa pagkakayakap at hinarap sya. I was shock when I saw her face, her face looks tomato. Ano ba ang nangyayari sa babaing 'to?.

"What happened!?" I regret asking dahil isang malakas na hampas sa braso ang natanggap ko. Akmang hahampasin ko rin sya nang makitang umiiyak parin sya. Ano ba talaga ang nangyari sa kanya?. hindi ko na itinuloy ang balak ko.