met | chanrose

END。

ROSÈ

Lumabas naman ako at hinahanap ko naman kung saan siya pumunta. Tsaka nakita kong tumatakbo siya palayo sa bahay namin. Kaya naman ako huminga ng malalim kahit umiiyak ako, hinabol ko siya.

Nakita ko namang tumigil siya sa pagkatakbo at unting-unti din akong napatigil sa pagtakbo. Napansin kong umiiyak pala siya. Hindi ko man lang napansin na umiiyak siya habang tumatakbo.

Parang napansin niya naman yata na may nakatingin sa kanya kaya unting-unti niya nilipat ang tingin niya sa akin. Nakita kong mas lalo lang siyang naiyak kaya ganon din ako. Humihina din siya.. tulad ko.

Pero unting-unti ako lumapit sa kanyang harapan. Umiiyak lang naman kami sa isa't isa. Pareho kaming nasasaktan sa mga nalaman namin ngayon. Gusto ko.. gusto ko panaginip nalang ang lahat nang 'to.

"Fuck this pain. Bakit pa to tinadhana sa atin? Bakit to nangyari sa atin? Bakit sa atin pa? Do we really deserve this?" naiiyak niyang tanong sa akin.

Tinignan ko siya sa mga mata niya, "Ang hirap tanggapin. Nanghihina ako." sambit kong mahina habang umiiyak.

Hinawakan niya ang pisngi ko, "I know, masakit sa ating dalawa. Pero eto ang totoo, kuya mo ako.. kapatid kita. Hanggang doon lang tayo. Mali 'tong nararamdaman natin sa isa't isa. Hindi 'to pwede." sabi niya at mas lalo lang akong naiyak.

Kuya ko siya. Yun ang katotohanan. Kapatid niya ako. Hanggang doon lang kami.. pero bakit ang sobrang hirap tanggapin na hanggang doon lang kami?

Bakit ang sobrang sakit-sakit?

Syempre mahal na mahal ko siya.

Minamahal ko lang siya sa wala.

"We're both Park, Chaeyoung. You're Park Chaeyoung and I'm Park Chanyeol. And we're just siblings." dagdag niya.

"Kahit sobrang mahirap at masakit sa ating dalawa, we need to move on. Okay? We need to do our best to move on our feelings." he said while crying and he looked straightly on my eyes, "And we need to treat each other like.. siblings for now. you're my little sister and i'm your brother." pero sa sinabi niya, mas lalo lang naman akong naiyak.

Tangina. Ang sakit.

"Di na kita liligawan at di mo na ako sasagutin. Magkadugo lang tayong dalawa."

Huminga ako ng malalim kahit umiiyak ako, "Kaya ba natin? Ang hirap. Ang sakit." naiiyak kong sambit sa kanya.

He smiled to me, yung ngiti na sobrang matagal ko ng gustong makita, "I know. masakit rin sa akin. But we really need to do this. Hindi 'to pwede. Kahit gustuhin man natin, kahit mahal natin ang isa't isa higit pa sa magkadugo tayo, sobrang mali 'to." paliwanag niya sa akin.

Wala kaming magagawa, kundi kalimutan ang nararamdaman namin sa isa't isa.

Dahil magkapatid kami.

Kahit sobrang masakit sa amin, kailangan talaga.

I hugged him, "Kakayanin natin 'to." I said while softly, "Starting from this now on, I will call you.. Kuya Chanyeol." naiiyak kong sambit.

He hugged me back, "Sure.. donssaeng." he said.

"I'm so sorry for loving and hurting you, Kuya." naiiyak kong bulong sa kanya habang yinayakap siya.

"I'm sorry too, ssaeng. Iwish, we forget this all pain someday.. like this fuck don't happened on our life." he responded to me.

Kumalas din kami sa isa't isa. We're still crying. But we just smiled to each other. Sobrang masakit pa din sa amin.

We're feel like heaven when we're just talking through social media. I'm always wearing my angelic smile when we're chatting. And I know, he's also like that to me. We're so inlove and crazy to each other.

But for now that we saw each other.

It hurts.. like fuck.

It's hard to accept that we're only siblings.

It's hard to accept that I'm his only little sister.

And he's only my brother.

➖ END ➖

a/n:

another completed story. sorry sad ha? HAHAHA. but thank you sa pagbabasa neto at sa mga nakaabot hanggang ending. thank you sa mga nagvovote at nagcocomment!! ♡

really, thank you sa pagsupport! i really appreciated it! thank you for reading my chanrose ff! ♡

i'll finish all my stories at sana andyan pa din kayo para suportahan ako!! ♡ stay safe and take care of yourselves, loves!! ♡

thank you again! i love you all!

- xoxo, thea. 💚