Because This Is My Last Life[COMPLETED]

• KABANATA 19 •

Dahan dahan kong nakita ang abuhing pilak na buhok ni Brandish. Mukang black hair spray ang ginamit niya sa buhok niya at natatanggal na iyon paunti unti sa bawat segundong nagdaan dahil sa lakas ng palo ng magkasamang hangin at ulan.

"Ahh,itong buhok ko? It's my real hair color. I often dyed it black but it kept on turning white wala na akong panahon para i-dye siya kanina kaya naman i sprayed it nalang."

"Lakan..."

Napatingin ako sa paligid dahil sa boses na sumagi sa isipan ko.

"Danum..."

My head suddenly spinned and everything Im seeing now is purely white. Then again, I heard someone called me, in the midst of everything I saw someone running through the sand under a broad daylight. It looks like someone's chasing her. I could hear her giggled, she glance at me but I wasn't able to see and identify her face.

"Enrique..." I heard her voice as I read her lips saying those word. Her silver-ashed-gray hair was flowing freely as what the wind wants it to be.

"Chrome!" parang hinila ako pabalik sa reyalidad nang marinig ko ang boses niya.

"Are you okay?! Tara na, lumalakas na sobra ang ulan, hindi ko naman alam na may parating pala na bagyo. Nagmomoment lang ako dito eh." tinapik niya ang likod ko saka naglakad paalis. Pansin ko na halos hindi na itim ang kulay ng buhok niya.

Nilingon ko muna ang paligid, the sea's becoming wild na parang tinatawag akong lumapit doon. Kinilabutan ako. Minsan na akong muntik malunod noong bata pa ako sa isang dagat noong nagouting kami para sa family reunion. Kaya naman hindi ko na ulit sinubukan pang lumusong sa tubig dagat. That became my trauma since then.

Agad kong sinundan si De Silva baka kung saan siya magpunta malayo sa pinaradahan ko ng sasakyan. Hinawakan ko ang braso niya at hinila siya paalis sa lugar. Nagumpisa narin kasi akong lamigin at malapit ng dumilim ng tuluyan ang paligid dahil paggabi na.

"Brrr. Ang lamig ah, lintik na ulan yan walang pasabi." sabi niya pagkapasok niya sa back seat ng sasakyan. Naupo narin ako sa driver's seat, pinagpagan ko ang basa kong buhok saka hinubad ang pangitaas kong damit cause I don't wanna get sick dahil lang natuyuan ako. Palagi akong may dalang extra na shirt kaya binato ko iyon may De Silva sa likod.

"How about you?" tanong niya sa akin.

"It's fine."

"Okay then." sabi niya at akmang maghuhubad na,tinaas niya na ang shirt na na kinalaki ng mata ko.

"What the hell are you doing?" tumaas ang boses ko kaya napahinto siya.

"Magbibihis."pormal niyang sagot at tiningnan ako na parang sinusuri kung ano ang problema ko.

"Im still here you fool. Im a man. Dont tell me wala kang pakialam kung paghubadin ka sa harap ng isang lalaki? Or Am I not even a man in your sight?" I muttered.

"Alangan naman palabasin kita ng sasakyan sa klase ng panahon ngayon. Wala namang kaso sa akin kung titingnan mo ako o hindi, kung may malisya o wala." kibit balikat niya bago pa man niya mataas ng tuluyan ang pangitaas niya nagiwas nalang ako ng tingin. Pinako ko nalang ang mga mata sa labas ng sasakyan. Saglit pa ay sinabi niyang okay na daw siya, saka palang ako nakakilos. Sinampay ko sa sandalan ng passenger's seat ang shirt ko.

Nilalamig ang buong katawan ko habang nagmamaneho, maliban sa basa ang pangibaba kong kasuotan ay wala pa akong pangitaas.

"Ayon oh may ukay-ukay, hinto muna tayo dyan,dali dali dali!" sabi niya ng matanaw ang ukayan hindi pa man kami nakakalayo ng tuluyan sa pinanggalingan namin.