Because This Is My Last Life[COMPLETED]

• KABANATA 20 •

"You're really good at killing." pagsasawalang bahala niya sa tanong ko. Hindi na ako nagsalita pa tungkol sa issue niya sa buhay. Maybe I have no right to know yet.

"It's what I do for a living."I said.

"Its good to have you like that." she said.

"Said who? I couldn't even kill you to the fullest."

"Who knows, not until you try."she shrugged. I took out a small box in the compartment. Its a vial of euthanasia.

"Mind of I try this one?" I said. Nanlaki naman ang mata niya.

"You serious? I dont wanna. It hurt you know." nakasimangot niyang sabi.

"You'll never die for me again. This time If I succeed in killing you means hindi mababawasan ang number of days na makakalimutan kita and someone else will forget you. So walang mawawala sa akin."

"Yes,your days are already fixed na din naman."

"Okay lets do this." i took the syringe with the euthanasia.
Pinasandal ko ang likod ng upuan ko para madali akong makalipat mula sa harap papuntang backseat. Napaatras naman siya papuntang gilid. Bakas ko ang pagaatubili sa muka niya.

"Afraid?"

"Yes asshole it hurt you fool." anas niya.

"You wont feel it dumbass."

"Says who."

I just smiled at her with no worries at all. Naghahanap lang naman ako ng paraan to fulfill her wish. Wala namang mawawala sa unang try kong ito.

Akmang ituturok ko na sana pero pinigil niya ako.

"What."blangko kong tanong.

"Urgh. What a psycho. Do you think you're inlove with me?" I was caught off guard to what she said.

"No." walang atubili kong sagot. What would she do If I said yes then?

"Then that's good." she said then relax herself. Tinurok ko na sa kaniya ang syringe na may lamang euthasia. Kalmado siyang nasandal sa upuan like she's used on getting euthanasia and having a calm death. A minute later hindi na siya humihinga pa. She's like in deep sleep na parang hindi man lang nahirapan. Hinayaan kong gawin niyang unan ang binti ko. I checked her breath to make sure na hindi talaga siya humihinga and there was nothing. She's dead for now. Paano kung hindi na siya magising?

What am I so worried for?

It's been 5 minutes since, hanggang sa sampung minuto na ang lumipas wala paring signs of life. Nagalala na ako. Is she dead for good?

"Hey wake up. Brandish." tapik ko sa pisnge niya.

Pagkalipas ng isang minuto bigla nalang siya bumangon, parang nalunod siya sa pagkakatulog nang humugot ng maraming hangin. Napangiti ako. Well I guess that wont work again.

"Urgh. I heard you calling me." she blurted. Bigla nalang niya akong hinampas.

"Bakit?"

"Tinawag mo ako! Malapit na ako sa liwanag eh."

"Bakit ka pa bumalik?"

"Hinila ako ng boses mo tanga!"

"Oh bat ka galit?"

"Say what?! Ulitin natin, huwag mo akong tawagin habang patay na ako. Maybe that will work. Tara tara." ready niyang sambit na parang maglalaro lang kami ng mobile game.

"No. I won't do this anymore." blangko kong sabi. Sinusunod ko lang ang bahagi ng pagkatao ko na ayaw siyang mawala agad agad. Kung noong nakaraan ay gustong gusto kong pagbigyan ang pabor na hinihingi niya, ngayon na nasubukan ko na parang ayaw ko ng subukan pa.