My Dear Genius

BOHEMYA'DA SKANDAL~2.KISIM | 10. Bölüm

Sherlock, uzun süre kostüm aradı. Bayan Adler'in evine girmek için bir plan yaptık.

Çünkü fotoğraflar evde olmalıydı. Sherlock çılgın kostümlerinden vazgeçip daha normal giyindi.
Hepimiz günlük kıyafetler giydik.

Planımız: John ve Sherlock birbirini dövecekti.
Sonra oraya gidince bir çete önümüzü kesmiş benim çantamı çalmaya çalışmış John ve Sherlock da oradan geçerken olayı görüp bana yardim etmeye çalışmışlar ama bu hale gelmişlerdi. Hiç değilse böyle bir yalanımız olacaktı.

Bir süreliğine her şey beklediğimiz gibi gitti.

Bayan Adler'ın yardımcısı, Sherlock ve beni bir salona aldı. John da pansuman için bir şeyler bakmaya gitti.

Biz beklerken koridorun sonundan Bayan Adler'in sesi geldi.

"Yaralanmanıza üzüldüm. Yardımcım Kate, size adınızı sormayı unutmuş."

Sherlock peçeteyi yanağından çekip kadına baktığında kapıda Bayan Adler çıplak bir şekilde kapıda dikiliyordu.

Bir an neredeyse korkudan yerimden zıplıyordum.

Anlaşılan Bayan Adler kendine güvenen ve bizim geleceğimizi bilen biriydi.

Yavaşça yürüyerek Sherlock'un önüne doğru geldi.

"Dehşete kapılınca sahte isminizi hatırlamak oldukça zor oluyor değil mi? Bay Sherlock Holmes ve Bayan Valentine White."dedi.

Sherlock sadece "Tahminimce siz de Bayan Adler olmalısınız."diye net bir ses tonu ile konuştu. Sesindeki özgüvene rağmen endişelendiğini hissedebiliyordum.

Bayan Adler da tam olarak bununla eğlenmeyi seviyordu.

"Şu elmacık kemiklerine bak. Bu suratı tokatlamak için neler vermezdim."dedi ve sonra bana dönüp "Denememe izin verir misiniz Bayan White?"diye sordu.

Bu sırada Sherlock'un yakasına sıkıştırdığı kağıdı (Sanırım adres falan yazıyordu.) aldı, ısırdı. Bunu neden yaptığını hala hiç anlayamıyorum.

Bu sırada Sherlock yalnızca kadının yüzüne bakıyordu. Hatta iğrentiyle bakıyordu.

John, elinde birkaç peçeteyle odaya girdi ve bakakaldı. Tabii o, Sherlock gibi kadının yalnızca yüzüne bakmıyordu...

John'un yüz ifadesi o kadar komikti ki gülme hissine zor karşı koydum.

Onlar konuşurken dikkatimi onlara değil şu aradığımız fotoğrafların nerede olduğuna verdim.

Bayan Adler aptal biri değildi ve bizi tanıyordu. Böyle bir durumda bizi evinin hangi odasında misafir ederdi?
Tabii ki telefonun olduğu odada!

Bu odada gizli bir kasa nereye saklanırdı?
Biraz klasik ama karşımızdaki tablonun arkasında bir kasa olduğuna emindim.

Sakince telefonumu çıkarttım ve bu düşündüklerimi Sherlock'a kısaca mesaj attım.

Bayan Adler, sonra dikkatini John ve Sherlock'un üzerinden alıp bana verdi. Amacı bizi mümkün olduğunca endişelendirip mantıklı kararlar vermemizi önlemekti.

"Siz bu beylerden birinden mi hoşlanıyorsunuz, Bayan White?"

"Hayır."

"Öyleyse eşcinsel olmalısınız."

"Değilim."

"Lütfen. Bu mümkün değil. Dedektif olan sizce de çok hoş değil mi?"

"Biz iş arkadaşıyız."