My Dear Genius

FİNAL: ZAMANIN AKIŞI❤

Sherlock'un anlatımı ile... Ama uzun zaman sonra...

Basitçe katil o olmalıydı, bunca yıllık tecrübeme herkes güvenirken yanılıyor olamazdım. Henüz anaokuluna giden oğlum bile benim haklı olduğumu biliyordu. Ama ispatlayamadıktan sonra tüm dünya bilse bile bir değeri yok. Bunu biliyoruz. Bu gibi durumlarda sıradan bir insan gibi kaygılanıyorum halbuki benim kaygılanacak bir şeyim yok. Zaten en iyisiyim, benden daha iyi olan varsa gelsin o çözsün. Yaşlanıyor muyum? Bunlar da yine sıradan insan düşünceleri... Valentine bu yarısından fazlası yazılarla dolu olan defteri elime tutuşturup beni yalnız bıraktı. Onun düşüncelerini sakinleştirdiğine göre bana da iyi gelmeliymiş en azından sıralı düşünmeme yardım edecekmiş. Ama yazarken elimin hızından daha hızlı akıp giden düşüncelerimin çoğunu atlıyorum. Yine de odağımı dağıttığı doğru. Demek ki onun devamlı elinde olan ve bir şeyler karaladığı defter bu. Bunca zaman çok da önemli olduğunu düşünmemiştim, John'un bloğu gibi...

Valentine sana bir not; bu defteri elime tutuşturduğuna göre okuyacağımı biliyor olmalısın, 2 yaşındaki kızımız bile okuyacağımı biliyor.

''John'un yanında bazen televizyonda gördüğüm arkadaşı vardı ve yanında John'u da nadiren görürdüm.''

Demek Valentine beni ilk gördüğü an için bunları yazmıştı.

Sayfaları okudukça kimi vakalarda Valentine'nın beni ve John'u kaç kez biz ondan habersizken kurtardığını gördüm. Moriarty ile havuz karşılaşmamızda onu arayanın Valentine olduğunu öğrenmek oldukça şaşırttı ki şaşırmaya alışkın değilimdir.

Ve onun üzüldüğü yerleri okumak... Gençliğimde, duyguları zayıflık olarak gören benin onun duygusal olarak yanında olamayışım... Gerçi hala olabildiğimi sanmıyorum, Valentine benim duygularımın tümü ve bana onları öğreten de...

Ve bana aşık olduğunu anlamaya çalışması... Anlamlandıramaması.

O sırada ben bunu bilmeme rağmen inkar ediyordum. Birine 'farklı' bir anlamda bu kadar değer verdiğimi kabul etmek istemiyordum. Geçmişe bakınca ne kadar aptal olduğum bariz.

Asıl kabullendikten sonra ona söylemem gerektiği daha büyük bir savaştı. John bana günlerce prova yaptırmıştı. Benim gibi bir adamın iki çocuk babası olarak bugünlere gelmesi biraz şaşırtıcı.

Eminim John'un bloğunun takipçileri için daha şaşırtıcı olurdu. O blogta Valentine'dan söz etmemesini istemiştim.

İlk öpücüğümüz... Sonuncusu daha yarım saat önceydi. Aslında çok şanslıyım.

Sonra o uzun ve benim seni bir daha göremeyeceğimi düşündüğüm ayrılık, yine çok şanslıyım ki şimdi buradasın.

Hayatımızdan hiç eksik olmayan o karmaşa... Şimdi o hayata iki çocuğumuzu birden sürüklüyoruz, şimdilik bundan memnun görünüyorlar. Yine de normale yakın bir aileyiz, çoğu zaman evimizde huzur hakim bu yüzden onlar da mutlu çocuklar, öyle olmaları için çok çaba sarfediyoruz.

Ben de kendi notlarımdan bir sayfayı buraya ekleyeceğim, duygularımı ifade edebildiğim nadir anlardan biri.

''İnsanlar çılgın derecede detaycı olduğumu söylüyor, seninle ilgili detayları görmeyi seviyorum, güzelliğine odaklanıp detayları kaçırmayı da... Detayları iyi yorumladığımı söylüyor, zaman zaman beni şaşırtarak onları yalancı çıkarmanı seviyorum, sadece sen yaptığında. Hep sıradan olmaktan korktum ve John'un bloğunda yazdığı kişi gibi sıradışı olmak istediğimi biliyorsun, dışarıdaki insanların beni nasıl tanımladığını da... Senin yanında sıradan olmayı da seviyorum çünkü senin için sıradan biri olmadığımı biliyorum tıpkı senin benim için ne kadar özel olduğunu bildiğim gibi. Onlar mantıkçı ve duygusuz olduğumu görüyor, senin yanında ne kadar yoğun hissettigimi değil. Yaşadığımız onca şeyin yaşadığımız gibi kalmasını seviyorum, seni seviyorum, senin yanında kendimi seviyorum. Bu yüzden onların bizi tanımlamasına izin vermeyelim. Bir hikaye, film olmak zorunda değiliz. Seni ve kurduğumuz bu hayatı onların seçmesine izin vermeyeceğiz. Seni seviyorum.''

Hepsi bu kadar bence bunlar bile benim için çok fazla. Bunları okuyacağını biliyorum.

Seni ve ailemizi ne kadar çok sevdiğmi asla unutma, her zaman yeteri kadar gösteremesem bile. Sizi seviyorum...