My Dear Genius

SHERLOCK İÇİN TUHAF

Evliliğimden birkaç hafta geçmişti ama uzun süre ikimizin de işleri çok yoğundu ve ancak gece geç saatlerde eve gelebiliyorduk, sabah olduğunda da Sherlock genelde yanımda olmuyordu.

Bir gün uyandığımda Sherlock hala yanımdaydı ve hala uyuyordu. Kabarık saçlarını ve yanaklarını biraz okşadım. Ah benim sevgili deham...

Bu biraz normal çiftler için ama kahvaltı hazırladım.

Sherlock gözlerini ovuşturarak yanıma geldiğinde şok oldu.

"Valentine! Birine bir şey mi oldu?"

"Hayır. Böyle demek kulağıma hoş gelmiyor ama kocama kahvaltı hazırlamış olmam gayet normal değil mi?"

"Hamile misin?"

"Ne? Hayır! Sanmıyorum."

"İşe gitmeyeceksen birlikte kahvaltı edeceğiz."

"Bugün hafta sonu olduğuna göre öyle olacak."

"Neden kahvaltı hazırladın ki?"

"Neden bu kadar şaşırdın ki?"

"Bilmem. Tuhaf geliyor."

"Elinde vaka var mı? Birlikte çözmeyi özledim."

"Eğlenceli bir şey değil. Bayan Hudson nerede?"

"Eğlenceli değil ise neden ilgileniyorsun."

Sorduğum soruya cevap vermedi. Ve Bayan Hudson'ı sormaya devam etti.

"Bayan Hudson nereye gitmiş olabilir ki?"

"Komşusuna, markete... Her yer olabilir. Ama soruma cevap ver. Asla sıkıcı bir vakayı almamak ile ilgili kurala ne oldu?"

"Evlilik böyle mi oluyor? Birbirimizi sorulara boğarak mı?"

"Sen vakalarla ilgili her şeyi bana anlatırdın. Şimdi ne değişti?"

"Dürüst olmak gerekirse vaka sıkıcı falan değil. İnanılmaz eğlenceli."

"O zaman sorun ne?"

"Eğlenceli olduğu kadar da tehlikeli ve seni tehlikeye atmak istemiyorum."

"Sherlock! Ben sana bunu kaç kez söyleyeceğim? Ben de her konuda en az senin kadar iyiyim yani senin için sorun yok ise benim için de yok."

"Hayır Valentine. Sen çoğu konuda benden bile iyisin ki bilirsin ben mütevazi bir insan değilimdir. Bir mantıkçı için yeteneklerini olduğundan daha yüksek göstermek ne kadar kötü ise alçakta göstermek de o kadar kötüdür."

"Şu havalı laflarınla konuyu dağıtma. Madem senden daha iyi olduğumu düşünüyorsun. Sana yardım etmeme izin ver."

Gözlerinin bulutlandığını ve sesinin alçaldığını hissettim.

"Bu vaka beni o kadar aşıyor ki canlı çıkamayabilirim. Ama bunu kendim için bir görev olarak görüyorum. Londra'nın güvenliğini sağlamalıyım."

"O zaman ikimizin çözmesine izin ver."

"Valentine, bana bir şey olduğu zaman bu vaka ile ilgili çıkarımlarını Lestrade'a ver."

"Nasıl bu kadar eminsin?"

Bir anlığına gözlerime baktı ve sonra çatalını kenara bırakıp çay fincanını eline aldı, koltuğuna oturdu. Ama cevap vermedi. Ben de soruyu değiştirdim.

"Bana bir söz ver. Hayatta kalmak için de çabalayacaksın."

"Denerim."

Bir süre birbirimize korkuyla baktık. Neredeyse nefeslerimizi bile kontrol ediyorduk. Sonra birbirimizden gözlerimizi kaçırıp farklı şeylerle uğraşmaya devam ettik.