Vampir Akademisi Savaş

VA 34- Final

8 mart  2015.Pazar.

Erkenden uyanıp ayağa kalktım. Bu gün önemli gündü. Tüm bilmecelerin cevapları bulunacakatı.

Ermand onun pilanları gün yüzüne çıkacaktı. Tabi ki de öyle bir pilan varsa.

Elimi yüzümü yıkayıp kurulandım. Havluyu kirli sepetine atıp-her pazar öyle yapardım-gardrobun karşısına geçtim. Bu gün siyah giymeyecektim. Lisanın bana ne zaman aldığını bilmediğim kırmızı üstlüğü giydim. Üzerinde büyük A yazıyordu.

Altına da kahverenkte pantolon giydim. Saçlarımı açık  buraktım.

Okul çantamı kolumdan asıp ayakkabılarımı giydim.

Telefonumu cebime tıkıştırıp anahtarları çantaya attım. Dışarı çıktım.

Hava yağmurlu değildi hatta güneş çıkmıştı.

Akademinin büyük bahçesinde kimse yoktu.

Her kez bugünkü oyun için heyecanlıydı.

Bazıları sadece seyretmek bazılarıysa kendilerine yeni arkadaşlar edinmek için gelecekti.

Yemekhaneye girdim. Tanıdığım kimse yoktu.

Masalardan birine çantamı atıp görevlinin yanına gittim.

Rose: meraba bir çay bir tost.

X: üzgünüm hanımefendi bugün tost yasak.

Rose: nasıl yasak anlamadım?

X: müdür beyin kesin talimatı var bugün tost yasak.

Rose: deli misiniz siz amca tost yasağı diye bir şey mi olurmuş?

X: üzgünüm.

Rose: tamam ya istemiyorum. Alın tostunuzu da başınıza çalın.  Aptallar!

Sinirle çantamı elime alıp dışarı çıktım. Dakka bir gol bir. Lisalar da çevrede yoktu. İyice sinirlerim bozuldu ya. Gerektiği zaman bulunmazlar gerekmediği zamansa burnumun dibinden ayrılmazlar.

İkiz Rose benim odamdaydı öğlen Jasonla Diman gelip alacaktı. Stefan o süreçte bay Alarici oyalayacaktı. Lisa benim yanımda olacaktı.

Ormandakı ağaç eve doğru yürüdüm. Sinirlendiğim zamanlar buraya gelmem normaldi. Matt aklıma geldi. Benim saf arkadaşım. Şimdi yanımda olsaydı bana destek çıkardı. Bana sarılıp beni sakinleştirirdi.

Eve tırmandım. Çantamı kenara koyup battaniyelerden birini alıp yere serdim. Üzerinde oturdum. Telefonumun çıkarıp kulaklıklarımı taktım. Saat daha 9 du. Tiyatro salonuna 12 de gitmeliydim. Ve ona daha vardı.

Müzik listesini açıp her zaman sakinleşmek için dinlediğim One Direction-momentsi açtım.

Benim yaşta birisinin böyle ergen şarkıları dinlemesini her kez garip buluyordu. Ama ben onları seviyordum. Sesleri çok güzel. Moments en sevdiğim.

Gözlerimi kapatıp arkaya yaslandım.

Gözlerimi açtığımda yerde yattığımın farkına vardım. Ama burası ağaç ev değildi. Bilmediğim bir odadaydım.

Oda bembeyazdı. Adamı deli edecek kadar beyazdı.

Kendime iyice gelip ayağa fırladım. Odada eşya falan da yoktu. Penceresi kapısı da yoktu.

Çevremde dönmeye başladım. Elimle duvara vurarak bağırdım.

"Kimse yok mu? Nerdeyim ben? Kim getirdi beni buraya? Ne istiyorsunuz benden?"