RICHARD CROW (Guns & Perfume) - Completed

Chapter 9 - Closer

KW's Note:

VOTE. SHARE. COMMENT

PEACE OUT.

AMANDA'S POV:

I won the fight, however, I doubt if I deserved it. I have a strong feeling that Richard gave it away. Sinadya niyang mabalian s'ya sa maraming parte ng katawan upang hindi siya makalaban sa akin. Upang mas higit ang puntos ko kaysa sa kanya.

He artistically twisted his movements to show a good strike, yet, non-lethal. He was giving me a chance to pull-off my deadly moves directly on his body. Magaling lang talagang umarte ang bakla, that even his last blow of punches were mostly in control. I knew him too well, especially if his not holding back. Kung hindi niya kinokontrol ang lahat, at kung ibang tao ang tatamaan ng mga atake niya, ay walang dudang hindi na makakabangon pa.

Ramdam ko na idinadaan n'ya lang ang lahat sa facial expression. Pero ang impact na tumama sa akin ay almost 30% lang kumpara sa katotohanan. Plus the fact na hinayaan niyang mapuruhan ko siya. He intentionally wanted me to give him a fatal injury to stop him from fighting back.

Tuloy lalo ko siyang hinahangaan. Mas nadadagdagan ang pag tangi na nararamdaman ko para sa kanya. Ang pagpaparaya niya para lang sa kabutihan ko ay labis na nagpapaligaya sa puso ko.

I looked at Richard while the nurse monitors his records, and then lastly, she fixed his bed before leaving the room. Naka Cervical collar (also know as Neck brace) si Richard. Sementado din ang kaliwang binti hanggan sa paa niya. Habang ako naman ay nakasemento rin ang kaliwang braso at kanang paa. Hindi ko mapigilang matawa sa itsura naming dalawa.

I sighed before asking him. "Why did you let me win the fight Richard?"

"That's silly. You won fair and square Amanda" He was trying to say those words with conviction.

"Liar, I don't' believe you." Sabi ko sabay ayos ng higa sa hospital bed. Then I heard him said.

"I want to see you Amanda, please." He pleaded.

"Can you walk? I need to see you". I could sense the urgency in his voice. It touches my heart knowing that he cares about me.

Hindi ako sumagot, bagkos dahan dahan akong kumilos upang tumayo. Kanang paa ko lang naman ang naka semento. Kaya kong lumakad papunta sa kanya. Hindi katulad ng kay Richard na buong binti at paa ang simentado. Lumapit ako sa kanya at umupo sa gilid ng kanyang kama. Humarap ako sa kanya after kong maiayos ang aking sarili. Iniingatan ko rin kasi masanggi ang aking paa at braso dahil masakit pa rin ang mga ito.

He touched my lips before saying "I'm so sorry for hurting you Amanda. I swear to you it will never happen again. I will never hurt you again. I promise". Panay ang haplos niya sa aking mga labi at pisngi. Dama ko ang paghihirap ng kalooban ni Richard. Pati ang kanyang pag aalala sa akin, kahit pa nga siya itong halos hindi na makabangon.

I felt a sting inside my chest, an overwhelming feeling I can't even explain. ---So, this is how it feels. I said inside my head. It feels good to know someone cares for you, and yet, at the same time it hurts inside in the way you want to burst into tears. Hindi ko napigilan ang maluha. But I was smiling. Call me crazy but that's how I feel right now.

"Hey, why are you crying? Masakit pa ba?" Tanong niya habang pahaplos na hinawakan ang gilid ng aking mata. Tinitukoy niya ang pasa ko sa aking kaliwang mata.

"Sira ka talaga!" Nakasimangot ko sabi.

"Look at you, ikaw nga itong halos malumpo dyan. Idagdag pa na mukha kang panda bear dahil sa dalawang malaking black eye mo. Tapos, ako pa ang tinatanong mo kung masakit? Letche ka, ako pa rin ang inaalala mo. Tigilang mo nga ang pagpapanggap na nanay ko". I was laughing and crying at the same time.