Deli Kız ve Ağa Bozuntusu...

0.8

Toprak'ın bu kadar düşündüğünü bilmiyordum. Bu kadar derin düşüncelere sahip olduğunu bilmiyordum. Sonuçta daha önce de dediğim gibi iki gündür buradaydık.  Benimle, biz olmak istediğini bilmiyordum. 

Dalgınlığı bir kenara bırakıp terasa yöneldiğimde Emre ve Toprak sofranın başında bizi bekliyordu.  Sofra ise Mardin'e yakışır bir donatılmıştı.

"Gel Su, sen böyle otur. Ben o cadı arkadaşının yanında oturayım da kaçacak yer bırakmayayım ona."diyen Emre'ye gülümsedim. Gökçe ile hala uğraşmak istiyordu öyle mi?

"Sen benim arkadaşım ile ne düşünüyorsun bakalım?"dediğimde önce şaşkın bir ifade ile bana bakmıştı sonra ise gülümseyerek bana bakmıştı. 

"Onu tanımak istiyorum Su."diyerek ciddiyetle cevapladı beni.

"O zaman biraz Gökçe'nin suyuna gitmelisin."

"Aklımda bulundururum. Ama Gökçe'de bir şey var ki bana sürekli uğraş diyor."dedi sırıtarak. Şımarık küçük bir çocuk gibi bakıyordu gözleri şimdi.

"Beklemeseydiniz beni siz."diyerek terasa geldi Gökçe ve tek boş kalan yer, yani Emre'nin yanına somurtarak oturdu.

O sırada yemek servisi için gelen Asiye Teyze ile gülümsemem adeta yüzümde büyüdü. Asiye Teyze, Kerem'in annesiydi. Bende yeri büyüktü. 

"Asiye Teyze."diyerek ayağa kalkarak sarıldım ona.

"Su. Kuzum."

"Nasılsın güzelliğim?"dediğimde utanan kadına gülümseyerek baktım. Hala oldukça genç ve güzel görünüyordu. 

"İyiyim yavrum sen nasılsın? Annen, baban nasıllar?"

"Ne olsun iyiler onlarda."dediğimde gülümsemişti tekrar. 

"Sabah Kerem bahsetmişti senden."

"Evet, onu da gördüm gece."

"Asiye Abla yemek faslına geçelim ya ben çok acıktım." Bunu diyen ki Emreydi. Yemeklere aç kurt gibi bakıyordu ama başlayamıyordu. Ne acı ama. Seni en iyi ben anlarım Emre'cim. 

"Tamam, Emre oğlum."

O servislere başlayınca bende Toprak'ın yanına oturdum. Söylediklerim için özür dilemem gerektiğinin farkındaydım. Bir anda ağzımdan nasıl çıktıklarını bile anlayamadığım sözler söylemiştim ona karşı. 

"Yemekten sonra bi pes atalım be kuzen."diyen Emre'ye gözlerini devirmişti Toprak. 

"Tamam, Emre bakarız. Hayırdır senin pek eve gidesin, amcamla yengemi göresin yok sanırım."

"Yok, be oğlum. O nereden çıktı?"derken gözleri Gökçe'ye mi kaymıştı onun?

"Bilemem artık."

Tatlı bir sıcaklıkla insanın tenine değip geri çekilen esintilerin eşliğinde de akşam yemeklerimizi yemiş, Toprak'ın önerisi ile terasın geniş divanlarında içecek olduğumuz kahvelerimizi bekliyorduk.

Emre Gökçe'nin yanından bir dakika ayrılmazken bende suçlu çocuklar misali Toprak'ın yanına oturdum. Hatta ne yanı, dibine girdim resmen...

"Toprak"dediğimde benden tarafa dönmeden dönmeyi bırak telefonundan başını bile kaldırmamıştı.

"Efendim" Yani en azından cevapsız bırakmamıştı. Bu da bir şeydir değil mi?

"Bana kızgın mısın?"

"Hayır, sadece kırgınım Su. Sende böyle bir imaj yaratacak ne yaptım inan onu da bilmiyorum." Haklıydı. Onun hakkında olumsuz bir imaj yaratmak için hiçbir şey yapmamıştı. Ben sadece kendi kafamda yazmış, kurmuş bir de oynamıştım oyunu işte. 

"Hayır, hayır sen hiçbir şey yapmadın. Benim hüsnü kuruntularım yüzünden hepsi. Özür dilerim."

O sırada kahvelerin gelmesi ile konuşmamız yarım kalmış oldu. Kahveleri getiren hizmetli genç bir kızdı ve gözleri Toprak'ın üstündeydi. Topraksa hiç kıza bakmamıştı bile. Gerçekten bazen aptal olabiliyordum. 

Tepside aldığı ilk kahveyi bana vermiş, ikincide kendisi almıştı. Onun bu hareketi ile kız bayağı bir bozulmuştu. Bense mutlu olmuştum açıkçası. Her ne kadar beni görmezden gelse de ilk bana vermesi hoşuma gitmişti. 

"Kız bayağı bir bozuldu."dedim. Toprak anlamayarak bana baktığında Gökçe ve Emre ikilisine kahveyi veren kızı gözlerimde işaret ettim.

"Kız senden bir pas bekliyordu sanırım. Sen bana kahve verince bozuldu birazcık."dedim gülerek.

"Kimse umurumda değil Su."dediğinde kendimden beklenmeyen bir soru sordum, sormuş bulundum. 

"Ben de mi değilim?" Sırıttı bu lafım üzerine. O sırıttı ben sinirlendim. Bir de konuştu iyice sinirlendim.

"Ah sen hariç dememiş miydim?"

Gülümsedi. Ve bende gülümsedim.