Hayatları 13 yıl sonra çok farklı bir şekilde yolları aynı kapıya çıkmıştı melanie ve neymar'ın.
İki yabancı olarak.
Sadece eski anılarından ibaret olarak.
--
Tüm hakları Barcelona'nın müzesinde saklıdır.
FORÇA BARÇA!
bu arada simmons ve melanie'nin ilişkisini,ve tabiki neymar ile nasıl devam edeceğimizi kurguladım. Fakat kurgunun sonrasında ne yapacağımı bilmiyorum.
Yaratıcı fikir gelmez ise kurgudan sonra final yapmayı planlıyorum.
Siz ne düşünüyosunuz?
Bu yüzden bölümleri kısa kısa atacağım.
Final yaparsak,yeni hikaye yazar mıyım bir daha bilmiyorum..
---
"simmons aç şu telefonu." diye mırıldandım uyku mahmurluğunda. "Bebeğim telefon senin yanında." onun da benden bir farkı yoktu.
Oflayarak gözlerimi açtım. Ve telefonu aldım. Kimdi bu sabah sabah uykumun içine sıçan. "Alo?" yine de küfür etmeden açtım,ne olur ne olmaz.
"Melanie.." ya ben ne günah işledim bilmiyorum. Hızlıca yataktan kalktım. Balkona çıktım. "Ne var neymar sabah sabah?"
"Ben özür dilerim orada sabah mı?" tamam iyice sinirlenmeye başlıyordum. "Ne istiyosun?" sakin ol melanie.
"Sesini duymak istiyorum mel,se-" sözünü kestim. "Bana bak beni delirtme adam! Beni sakın bir daha arama sakın!" sertçe konuşup telefonu kapattım.
Ne istiyordu benden? Neden yani neden?
Unutmaya çalışırken benden daha ne istiyordu. Onsuzluk zaten zor iken, bir de her fırsatta beni arayıp tekrar tepetaklak ediyordu.
Derin bir nefes aldım ve içeri girdim. Yatağa girer girmez simmons beni yanına çekmişti. Gülümseyerek göğüsüne yerleştim.
Sana aşık olmak istiyorum simmons sana aşık olmak istiyorum.
Fakat sen benden daha iyilerine layıksın be adam,aklı hala eski kocasında olan bir kadına değil.
Gözlerimin dolmasına aldırış etmeden simmons'un yanağına öpücük bırakıp uykuma devam ettim. Son zamanlarda hep yaptığım gibi..
--
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
