The Mistress's Daughter

Chapter 16

KABANATA XVI

[JIRSTEN MYLES]

I was very nervous while we were walking towards Titoʼs place. I could feel the eyes looking in our direction. I wanted to go back and leave the hall, but it was too late to do so.

Masaya kaming sinalubong ni Tito. Hindi makapaniwalang tumingin sa akin.

“You look so beautiful, Jirsten.”

“Thanks po,” nahihiyang tugon ko.

Marahan namang tumawa si Mama at lumipat sa braso niya. “Siya lang?”

“Saan ba siya magmamana kung hindi sa pinakamamahal ko?”

“Psh,” irap ni Mama pero halata sa mukha niya ang tuwa dahil sa narinig.

Ilang saglit pa ay nagpaalam sila sa akin at iniwan ako. Ramdam ko naman ang kaba nang mag-isa na lang ako sa kinatatayuan ko. I should not come here. I donʼt know anyone here.

Hinaplos ko ang balikat ko nang makaramdam ng pagkailang. May Ilan pa ring napapatingin sa direksyon ko. I know they have no bad intention, but I donʼt feel comfortable with their stares.

I was surprised to see the clothe wrapped around my shoulders. I looked behind me. It was Owen with a serious look on his face. I looked at the tuxedo that he had put on my shoulders as I felt relieved.

“Wear it,” said Owen.

“T-Thanks,” utal kong tugon.

“If I could just pluck their eyes, I would do it right now.”

His words made my heart beat fast. I immediately looked away. My lips parted when I saw familiar faces. In the distance, I saw Landon sitting with Chynna. They were both looking at me. As soon as Landon noticed I was looking at them, he immediately looked away as if he was guilty of something.

My heart skipped tightly. Hindi ko kayang masanay.

“P-Pupunta lang ako sa comfort room.”

Hindi ko na hinintay ang sasabihin ni Owen at umalis sa tabi niya. Nagmamadali akong lumabas sa lugar.

Nang makalabas ako sa venue ay bigla kong nabangga ang lalaking akmang papasok sa loob. May hawak itong phone nang mabangga ko kaya’t nahulog sa sahig.

“I-I’m sorry,” nauutal na paumanhin ko.

“It’s alright.”

Kinuha ko ang phone niya sa sahig at ibinigay sa kaniya. Tinignan muna niya kung may gasgas bago itinapat sa tainga niya.

“Ben je er nog?” tanong niya sa kabilang linya.

“Ja, ja. Ik weet. Ik hou ook van je,” saad pa niya. Ni hindi ko maintindihan ang mga binibigkas niya.

Nang matapos ang tawag ay agad siyang tumingin sa akin.

“I’m sorry. Are you okay?” tanong niya sa akin. Hindi ko nagawang magsalita. Hindi mawala-wala ang tingin ko sa kulay berde niyang mga mata. Ang tangos ng ilong niya. Kulay putek ang buhok niya. Makapal din ang kilay niya at may mahabang pilik-mata.

“O-Okay lang ako,” tugon ko nang bumalik ako sa realidad. Tinaasan niya ako ng kilay na tila hindi naintindihan ang sinabi ko.

“I mean I am okay.”

Ngumiti siya sa akin. Akmang aalis ang bigla siyang matigilan at napatingin sa bandang dibdib ko. Agad ko namang tinakpan gamit ang tuxedo na pinasuot sa akin ni Owen.

“Don’t get me wrong, I was just looking at your necklace,” pagdadahilan niya.

Napahawak naman ako sa suot kong kwintas.