The Mistress's Daughter

Chapter 24

KABANATA XXIV

[JIRSTEN MYLES]

I opened my eyes gradually. I looked around when I realized I was in an unfamiliar place. The house was made of bamboo. Malawak ang silid na kinaroroonan ko. Owen was seated in the corner when my gaze fell upon him. Nakapikit ang mga mata niya habang hawak ang isang bimpo. He was wearing old clothes, but he still looked good with it.

Umupo ako dahilan upang mahulog ang bimpo sa noo ko. Nasa tabi ko rin ang isang maliit na basin na naglalaman ng tubig. Muli akong napatingin kay Owen.

Did he take care of me the whole night?

I looked at the doorway when a woman in her 50s came inside the room. Wala kasi itong pinto at tanging kurtina ang humaharang sa silid. May dala siyang mga pagkain.

She smiled when she saw me awake, “Gising ka na pala. Masyado mong pinag-alala ang asawa mo. Halos hindi na siya natulog kakaalaga sa iyo.”

My lips parted. I glanced at Owen again. Did she just call him my husband?

Napatingin ako sa suot kong damit bago muling napatingin sa ginang.

“Ah, ako ang nagpalit sayo. Mukhang nahihiya pa kasi ang asawa mo sa iyo. Bagong kasal ba kayo?” tanong pa ng ginang.

“Po?” maang ko bago muling napatingin kay Owen na tulog pa rin.

Lumapit naman ito at inilapag ang dala niyang pagkain sa sahig.

“Siguradong gutom ka na. Kumain ka muna at para mainom mo ang ginawa kong halamang gamot. Iyon lang kasi ang kaya namin dito dahil malayo ang bilihan ng gamot dito. Huwag kang mag-alala. Mabisa itong pangtanggal ng lagnat. Subok na ng nakakarami dito.”

I smiled before nodding. “Salamat po.”

“Ako nga pala si Cita,” pakilala niya.

“Jirsten po,” pakilala ko rin. Ngumiti naman siya sa akin bilang tugon.

“Ang mabuti pa ang gisingin mo na iyang asawa mo. Buong gabi kang binantayan.”

Nagpaalam siya sa akin bago tuluyang umalis.

Naiwan naman kaming dalawa ni Owen sa silid. Ayaw kong mag-assume na naman. He would do this to anyone else even if it wasnʼt me. He probably hates me for ruining his life.

My heart skipped a beat when I remembered everything I said to him before we got here. Kahit ako ay nahihiya sa sarili ko. Why did I say that? Why did I confess when I knew he would reject me?

I stood up and walked toward him. He looked so tired and sleepless. Kabado akong hinawakan ang balikat niya.

“Owen...” sambit ko sa pangalan niya.

Mabilis naman siyang nagising. Kinusot niya ang mga mata niya bago tumingin sa akin.

“How are you feeling?” he asked.

Naiilang naman akong tumango. “O-Okay na ang pakiramdam ko. Thanks.”

He didnʼt reply.

“You should sleep on the bed,” dagdag ko.

“No, no. You should rest more,” he insisted. Halata sa malalim niyang boses na antok pa siya.

“Sabi ni Manang Cita ay wala ka pa raw maayos na tulog mula pa kagabi,” sabi ko. “Maayos na ang pakiramdam ko.”

He stared into my eyes as if he was reading what I was thinking. He looked away after a few seconds before he nodded.

“Okay.”