SNARED

3

Behind my identity lies the real me. The daughter of the richest man in the world, Jhianne is, also, pero gaya nga ng sinabi ko, her parents are dead, yes, dahil sa mga kalaban ng mga magulang namin ay namatay ang mga magulang niya. My parents are into illegal businesses, may mga legal din naman ngunit malaki din ang negosyo nila sa black market which lead me to my decision na tumakas at lumayo. I am not from here, i am from the other country but I’m half, kaya’t marunong akong magtagalog. Dito kami sa Pilipinas dinala ng mga paa namin. I heard na maraming magaling mang peke ng mga dokumento dito kaya’t sinadya namin iyon ay nagpalit kami ng mga katauhan.

“you are their heiress, sa tingin mo hindi ka nila hahanapin?” madiin niyang tanong dahilan para mapapikit ako.

“at malamang sa malamang, hindi lang ang mga magulang mo ang naghahanap sayo” dagdag niya pa.

“alam ko. Will you please, stop? Jhianne. I’m not gonna let anything bad happen to us”. paninigurado ko.

Tumango tango siya doon.

“sabi mo eh” wika niya sabay tayo. Mukhang hindi siya kumbinsido sa sinabi ko pero seryoso naman ako.

“please, trust me” wika ko.

“okay, bahala na” wika niya sabay labas ng unit ko. Naiwan ako doong nakaupo at nakatunganga.

I am not using any phone, wala akong social media account. Walang kahit na ano. Bakit?. to get rid of the world which I really belong.

Bago matulog ay kumain muna ako at naghugas ng sarili. Maaga akong nagising dahil alas siyete ang pasok ko. Pati ang mga dokumento ko sa pagtuturo ay pineke ko rin, pasensiya na, noong bata talaga ako ay pangarap kong maging guro, hanggang ngayon naman ngunit imbes na papel at lapis ang ipahawak sa akin sa  murang edad ay sa paggamit ng baril at sa karate nila ako hinasa, akala ko noon ay hindi na ako makakakita ng ibang tao, pero hindi, I find my way to escape, kada linggo, dahil nasa business meeting ang mga magulang ko ay  tumatakas ako at pumupunta sa park malapit sa bahay namin. As far as I can remember, doon ko nakilala si Jhianne at si Champ, mga naging kaibigan ko.

So much with the stories.

Simula ng araw na iyon ay hindi ko na nakita si ginoong misteryoso, kung dumadaan ako sa tapat ng unit niya ay nakabukas naman ang mga ilaw nito at hindi ko padin naman nababalitaan na may bago na kaming kasama sa building, kaya malamang sa malamang ay nandoon parin siya, as usual, hindi na naman siya lumalabas.

Bago ko buksan ang unit ko ay tumingin muna ako sa aking relo, alas siyete na pala, nagtutor ako kaya’t ginabi ako, kinalkal ko ang susi sa bag ko.

“asan na ba yun?” I uttered dahil hindi ko mahanap.

“at last!” mahina pero pasigaw kong wika.

Itinapat ko ang susi sa susian ng doorknob. Ngunit hindi ko paman nailalagay ang susi ay napihit ko na ang doorknob.

Wait, what?. sa pagkakaalala ko, I locked my door when I left.