SNARED

31

“who’s Champ?” tanong ko.

Naglalakad kami ngayon sa buhanginan, I’m holding the umbrella. Gentleman eh.

“as far as I can remember. He’s my childhood crush, my first love, I think, haha” tumawa siya ng bahagya.

Pumula ng bahagya ang pisngi niya.

Anak ng, kinilig ako ng sobra. Hindi ko lang mailabas pero sa loob loob ko ay abot tenga na ang ngiti ko.

Siguro ay hinanap niya rin ako kahit paano, bago  manlang siya maaksidente?.

“where is he now?” I asked.

Tumigil siya sa paglalakad at tumingin sa akin kaya’t napatingin din ako sa kanya.

“why do you asked?” kunot noong tanong niya.

Wala lang, I smirked in my mind.

Bumaling ako sa harapan at nagsalita.“nothing,you uttered his name last night”. wika ko. Kahit hindi totoo. Haha.

“he’s dead” may lungkot sa boses niya.

Anong dead?? me??. no no no. I’m not dead my dear Ganee. Buhay na buhay ako.

Kumunot ang noo ko sa sinabi niya.

“when?” tanong ko.

Naglolokohan ba tayo dito. Pagtingin ko sa kanya ay tila may pinipilit siyang isipin.

“you saw him die?” tanong ko pa ulit.

What the hell happened while I’m gone?.

“no, but I secretly went to his burial, iyon ang sabi ni daddy” she said.

So pumunta talaga siya para masiguro kung buhay o patay na talaga ako, kaya pala, kaya pala lagi siyang naluluha o umiiyak kapag nakatingin sa mga mata ko.

 
“what did you see?” pangungulit ko.

Hinawakan niya ang damit ko, hindi ko alam kung bakit pero napansin ko na medyo namumula na ang mga kamay niya. Tsss. Sunburn.

I didn’t look at her. Mapapaamin ako ng wala sa oras nito, hindi pa pwede, kailangan ko pang siguruhin na safe na ang lahat.

“i saw his picture outside. I never got the chance to go inside” she said.

“why?” I can’t stop myself from asking.

“basta” seryoso niyang wika.

Hindi na nasundan ang pagtatanong ko dahil bumalik na kami sa loob.

We went to each others businesses after that.

I received a call from Chan.

“hello sir” bati niya.

“what is it Chan?” seryosong tanong ko.

Pumanhik ako sa kusina at kumuha ng tubig sa ref.

“they are dead” wika ni Chan.

Dumulas sa kamay ko ang baso kaya’t nahulog ito sa sahig at nabasag.

Nanlamig ang mga kamay ko sa narinig, si Chan ay ang kanang kamay ko sa headquarters, sa Park’s kami nagtatrabaho, I saw this coming pero ito ang hindi ko napaghandaan, ang dalawa silang mawala.

Lumapit si Jhi sa akin na nag aalala “anong nangyari?”, she asked.

“they are gone” wika ko.

Alam na niya yun. I saw her shocked, itinakip niya ang palad sa bibig.

Pumanhik siya sa sala at naupo doon. I can’t move my legs. I can’t.

Paano ko ito sasabihin kay Ganee. I don’t know.

Pinatay ko ang tawag at tumayo ng tuwid sa harap ng lamesa.

Paano ko ito sasabihin sa kanya??

“Naiad, what’s the matter?” pumasok siya sa kusina at tumayo sa harapan ko.

“Ganee, we must go back” we really need to go back.

“no” pagmamatigas niya.

Napakatigas talaga ng ulo mo. Lalabas na siya ng kusina kaya’t hinigit ko siya sa braso.

Matalim ang tingin niya sa akin.“bitiwan mo ako”, wika niya.

I don’t know how to tell you this Ganee. Hindi ko alam.

“what’s the matter, ano bang meron hah?” she asked.

Halos hindi ko maibuka ang ang aking bibig.

“your parents, . . .Ganee”forgive me Ganee.

“What about them?.” kunot noong tanong niya.

Hindi ako sumagot. I can’t. . . I can’t

“what about them!?” gamit ang braso ay sinuntok suntok niya ako sa dibdib.

“Jhi, stop this nonsense!” wika niya habang nagpupumiglas sa yakap ni Jhi.

Stop now, Ganee.

“they are. . . they are both dead” I said it.

I knew it, kahit matigas ang ulo niya, mahal na mahal niya ang mga magulang niya.

Kaya ng sinabi niyang babalik siya sa Korea ay hindi na ako nagdalawang isip na tawagan lahat ng sources ko para makauwi lamang kami kaagad.

Pagkarating namin sa Korea ay hindi ko na maipinta ang mukha niya, she’s so devastated, sino ba naman ang hindi?.

Nang makarating kami sa headquarters ay kaagad siyang pumunta sa mga magulang niya.

Hindi ko siya kayang panoorin na nasasaktan.

I can’t tell you, Ganee. My mom would be very disappointed.

I don’t know, I’m torn, torn apart.

Iginaya ko siya sa office ni sir. Sao at ibinigay ang mga iniwan sa kanya ng magulang niya.

Pagkatapos noon ay iniwan ko na siya sa loob, she needs some time alone.

I went to the kitchen, gutom na ako. At malamang, gutom na rin siya, I paged nanay Huling para siya nalang ang magluto ng kakainin niya.

Umupo siya sa tapat ko.

I looked at her, pinagmasdan ko siya ng matagal.

The way she flips her hair, parang dati, 7 years ago o kahit 12 years ago pa.

Mapagkakatiwalaan mo nga ba talaga ako, Ganee??.

Maski ako ay nagdududa sa sarili ko. But one thing is for sure, I love you so much, Ganee.

I saw her in the kitchen, kumuha siya ng maraming alak sa refrigerator. Tsss. Dapat pala hindi na ako nagpalagay ng ganyan diyan.

“oh, nay Huling” wika ko kay nanay huling.

Pumasok siya sa kusina at kumuha ng pagkain.

“para kanino yan?” I asked.

Dala dala niya ang isang tray ng pagkain.

“kay Precious” wika niya.

Tumango ako kaya’t ipinagpatuloy na niya ang paglalakad. Sinundan ko pa ng tingin ang pagpanhik at pagkatok niya sa pinto ni Ganee.

Napaisip tuloy ako, hindi ako mapapatawad ni Ganee kapag nalaman niyang ang ina ko ang may sala, my mom,she’s up for revenge, ipinag pipilitan niya sa akin na sila ang pumatay kay papa, pero bakit iba ang pakiramdam ko, my dad was murdered inside his car, he was shot by a sniper.

The question is, anong grudge meron ang mga Park para ipapatay si papa when in the first place ay malapit silang magkakaibigan?.

That, I need to find out.