Take Notes

17 - Training

Er vliegt iemand zowat langs het raam heen op een motor.

Vervolgens zie ik iemand anders er achteraan komen op een rode motor. Volgensmij heeft Nienke een rode motor..
"Nienke heeft een rode motor" zegt Margot alsof ze me gedachten kan lezen. Ik lach, sla mijn handen om mijn chocomel en kijk naar buiten. "Ben je nou niet bang dat Nienke helemaal kapot terug komt van trainingen en wedstrijden?" vraag ik aan Margot. Ze schiet in de lach en neemt nog snel even een slokje van haar cappuccino. "Uhmm.. Ja, altijd. Maar ik kan haar niet tegen houden. Ze leeft zowat voor de sport" antwoord ze lachend. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht; ik ken Nienke nog niet eens zo heel lang, maar ik zie het helemaal voor me. En ik heb het zelf ook al wel gemerkt, ze volgt ook zo'n account op instagram met trucjes en acties. Nienke is trouwens kapot lekker in haar motorpak, ben benieuwd hoe ze er straks uitziet. Ná het rijden. (Hihi)

"Wil je nog een stukje van de eindrace van de training zien?" vraagt Margot. Ik knik, we staan op en trekken onze jas aan.
Buiten aangekomen zien we geen rode motor meer rijden op het circuit. Langs de kant zie ik Nienke zitten, ik loop snel samen met Margot naar haar toe. "Wat is er gebeurt?" Vragen Margot en ik tegelijk en ik ga naast haar zitten. "Ben gevallen, maar ik heb last van mijn onderarm. En het is een beetje blauw.." zegt ze, vraag me niet hoe, maar met een grijns. "Oh, oh ,oh Nien.. hoe en waar ben je gevallen?" Vraagt Margot kijkend naar Nienke haar onderarm. "Bij die hoogste heuvel in de bocht" antwoord ze en wijst met haar rechterhand naar een heuvel in de bocht. "En hoe kwam het dat je viel?" vraagt Margot weer. Nienke haalt haar schouders op, "geen idee" zegt ze met een grinnik. "Maar jezus Nien, hoe erg is de pijn van 1 tot 10?" Vraagt Margot met een bezorgd gezicht. Margot ziet blijkbaar dat ik er soort van van schrik, want ze zegt "als ze stopt omdat de ergens last van heeft is het erg". Ik moet lachen en kijk naar Nienke die naar haar onderarm kijkt en nadenkt. "Een.. uhm.. een 5. Maar rijden is niet chill" zegt ze. "Wat schat je zelf in? Of zullen we naar de huisarts gaan?" vraagt Margot. "Ik kan wel even naar Archie gaan" zegt Nienke en voor we iets kunnen antwoorden staat ze op en loopt ze weg. Margot en ik kijken elkaar aan en lopen verward achter Nienke aan.
Niet veel later komt Archie tot de conclusie: "ja.. voor de zekerheid kan een foto geen kwaad. Je pijngrens is nogal hoog dus het is moeilijk inschatten hoe erg de schade is. En ik kan hier geen foto's maken".

*In het ziekenhuis*

"Nienke Huis?" Wordt er door een verpleegkundige gezegd in de wachtkamer. Nienke, Margot en ik staan op en lopen achter de verpleegkundige aan. "Als je arm is gebroken, zet ik m'n naam erop. Beloofd?" Zeg ik. "Beloofd" antwoord Nienke en neemt plaats op de stoel in de kamer.

*uur later*

We lopen het ziekenhuis uit, Nienke met haar onderarm in het gips. "Niet zo gek dat je een beetje last had" zeg ik lachend en Nienke kijkt me lachend aan.
Thuis aangekomen gaan Nienke en ik gelijk naar haar kamer. "Geen gekke dingen doen!" Roept Margot lachend als we de trap op lopen. Boven aangekomen gaat ze op haar bureaustoel zitten en pakt een zwarte permanent marker uit de lade. Vervolgens geeft ze de stift aan mij en zegt "beloofd is beloofd". Ik schuif een stoel naast haar en schrijf op het rode gips 'niels' met een hartje op de i. Zonder dat ik erover nadenk geeft ik Nien een kus, "het doet een stuk minder pijn als ik er nog een krijg" zegt ze met een gewaagd lachje. Lachend geef ik haar nog een kus en ze maakt er een zoen van. Ik pak haar hoofd vast en voel bij de muis van mijn hand haar kaak op en neer gaan. Ik voel op mijn achterhoofd dat Nien met haar rechterhand aan mijn haar kriebelt, heerlijk. Onze lippen verlaten elkaar en ik zeg "ik denk dat ik maar is moet gaan..". Er verschijnt een glimlach op haar gezicht, "ik zie later" zegt ze en laat mijn naam op haar gips zien. Blij, tevreden en verliefd neem ik de traproute naar huis.

*volgende dag op school*

Pov Nienke
Met mijn rode gips en Niels met een hartje op de i erop groet ik Cato die bij mijn kluis aan het wachten is. "Oh no, oh no, oh no no no no" zegt ze lachend  als ze me aan ziet lopen. Lachend laat ik de 'niels' op het gips zien, "huh!explain!" Roept de blij, Cato is nogal van de sappige details. Voor dat ik kan beginnen met vertellen hoor ik een "heeeyyy" van achter me en een arm slaat om me heen.