Reminiscence Underneath the Tears (Scars of Pain Series #2)

Kabanata 6

"Hoy Elisha" Sigaw ni Adira kaya napatingin ako sakanya

"Bakit ka sumisigaw?" Naiinis kong sabi sakanya

"Kasi po madame kanina pa kita tinatawag parang hangin yung kausap ko" Sagot naman nya agad sakin at inirapan nya ako

"Sinagot ka naman?" Pang aasar ko sakanya tsaka nya ako inirapan

"Panget ng ugali nito" Sabi nya sakin kaya natawa ako sakanya

Tumingin nalang ako sa paligid at naalala ko nanaman yung sinabi ni Tito kaya pumikit nalang ako.

"Hoy Elisha di ka pa kumakain ng breakfast" Tapik na sabi sakin ni Fiona sakin

"Jowa? Jowa?" Sagot ko sakanya

"Wala ka lang jowa" Panglaban nya sakin at sinamaan ko sya ng tingin

"Ang pasmado ng bibig mo" Naiinis kong sabi sakanya at tumawa sila

"Kumain nalang tayo" Pag aaya ni Fiona at nauna syang kumuha ng pagkain

"Ang sabihin mo gutom ka lang. Ayaw mo lang aminin" Pang asar kong sabi at ngumuso sya sakin

Habang kumakain kami ay sinasabayan namin ng kwentuhan kasi ganito kami palagi syempre uunahan nyan na unang chismosa na si Fiona.

"Kamusta ka naman sa bahay nila Tristan?" Tanong sakin ni Adira at nagulat ang lahat

"Kaya ka pala tahimik ah kasi may tinatago ka, now I know" Nakangiting sabi ni Fiona

"Hindi ko naman tinatago" Defend kong sabi sakanila

Ang magaling na Tasha ay biglang tumayo at pumantay sya ng tingin sakin.

"Sige sabihin mo sa harap ko na wala kang tinatago" Seryoso nyang sabi at tuming sya sakin

"Ang creepy mo naman. Kinikilabutan ako sayo" Natatawa kong sabi sakanya at tumayo sya bigla

Pumwesto sya sa isang tabi na walang tao.

"Sige okay lang talaga ako di nyo na ako mahal. Salamat nalang talaga sa lahat" Pag eemote nya tsaka kami tumawa lahat

Pagkatapos ng break namin ay bumalik na kami sa sari sarili naming room pero mabilis lang natapos ang aming klase kasi hindi daw maganda ang pakiramdam ng prof namin.

Kaya maaga kami pinauwi at dumiretso na ko sa bahay. Nakita ko si madame sa kusina kaya pumunta ako doon para batiin sya.

"Magandang hapon po" Magalang kong sabi at yumuko sa harap nya

"Simula bukas maghanap ka ng trabaho para kung gusto mo pang ipagpatuloy mo ang pag aaral mo sa magandang skwelahan ay paghirapan mo naman"
Masungit nyang sabi

"Opo. Maasahan mo po ako" Magalang kong sabi at tumalikod na

Paakyat na sana ako ng hagdanan pero nakita ko si Tristan na pababa rin pero di ko pinansin yun at nagsimula na akong umakyat.

"I'm sorry" Mahina nyang sabi at bumaba na sya

Napatigil ako sa sinabi nya at ilang minuto muna bago nagprocess sa isip ko ang sinabi nya.

Pagkagising ko kinabukasan ay natuwa ako dahil weekend na so meaning pahinga na pero dahil kailangan ko magtrabaho maghahanap na ko ng pwedeng pag applayan.