"Yıldızlar gibi parlamak gerekirken soldum ben ama o kişi geldiğinde yeniden parlamaya başladım."
***
Mutluluğu hayal edin. Mutluluğu hayal ederken gülümsemenizi...
Bende mutluluğu hayal etmiştim.
Hayallerimin kabusum olacağını bilmeden...
Kabusum...
Şimdi hemen kendinize sessiz bir köşe bulun ve hikayemize kaldığı yerden devam edin.:)
Keyifli okumalar!
Booool bol yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayalım lütfen⭐
*
Artık yaprak döküyor, bu ağaç sende kalsın...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
26.Bölüm: Dudakların Arasından Çıkan Cümleler
*"İnci Demir sevdiklerinden nasıl vazgeçmiyorsa, gökyüzünden de vazgeçemez."*
Kollarını açtı. O sımsıcak kolların arasına girdim.
"Abi babam bizimle."
"Babamız asla ve asla vazgeçmez."
Kollarımı ayırarak gözlerine baktım.
"Sadece babam mı vazgeçmez?"
Gülümseyerek bana baktı.
"Demir ailesi vazgeçmez."
Gülümseyerek ona baktım.
"Demir ailesi vazgeçmez."
O an anladım ki sevdiklerimiz için yaşıyoruz.
Sessizce ayrıldım kollarından. Gözlerinin içi mutluluktan parlıyordu. Daha önce böyle bir bakışını hiç raslamamıştım. Sanki gözleri güneşin doğuşunu simgeliyordu. Güneş gökyüzünü ışıklarıyla büyülerdi. Gökyüzü bu büyüyü beklemiş gibiydi. Bu an için yaşamış gibiydi. Bu eşsiz manzaraya şahit olmak için günlerce beklemiş gibiydi. Ve o an gelmişti. Güneş gökyüzüne kollarını açmıştı. Güneş gökyüzünü büyülemiş, gökyüzü güneşi büyülemişti. Bu büyüden kimse uyanmak istemedi. Güneş gökyüzünün büyüsünden. Gökyüzü güneşin büyüsünden vazgeçmedi. Vazgeçemedi...
"Hiçbir zaman bu gözleri mutsuz etme abi! Gözlerinin içi hep böyle güzel gülsün."
"İnci seni de kimse üzmesin. Gözlerimiz mutlu son izlemeyi sever. Mutsuz sonları hiç sevmez. Her daim gözlerin mutlulukla parıldasın güzel kardeşim."
"Sen dünyanın en güzel abisi misin?"
Elini çenesinin altına sabitleyip yukarı bakmaya başladı.
"Hmmm... Bi düşüneyim... "
Aniden bakışlarını bana çevirdi. Bakışlarına ciddilik gelmişti.
