"Yıldızlar gibi parlamak gerekirken soldum ben ama o kişi geldiğinde yeniden parlamaya başladım."
***
Mutluluğu hayal edin. Mutluluğu hayal ederken gülümsemenizi...
Bende mutluluğu hayal etmiştim.
Hayallerimin kabusum olacağını bilmeden...
Kabusum...
Şimdi hemen kendinize sessiz bir köşe bulun ve hikayemize kaldığı yerden devam edin.:)
Keyifli okumalar!
Booool bol yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayalım lütfen⭐
*
Kaldı yine ortada. Halini bi sorsana...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
30.Bölüm: Geçmişte Kalan Kırıntılar
*"Savaşmazsak ölürüz bunun farkındasın değil mi?"*
Kabuslar bir bataklık gibi beni içine çekiyordu. İçinde kaybolup ölmemi istiyordu. Acı çekiyordum. Ama bunun için ağzımı bile açamıyordum. Konuşmak istiyordum. Ama bu kabus benim konuşmamı değil acı çekmemi istiyordu. Acıların içinde kaybolup gitmemi istiyordu. Ve ben buna karşı hiçbir şey yapamıyordum. Bu bataklıktan çıkmak için tek bir kurtuluş vardı o da uyanmak eğer uyanmayı başarabilirsen bataklıktan kurtulabilirsin. Eğer uyanamazsan o bataklıkta sıkışıp kalırsın. Ölümün kolları seni kucaklar.
Nefes nefese başımı kaldırdım. Yine kabus görmüştüm. Bu yedinci kez başıma gelmişti. Hepsinden nefes nefese uyanmıştım.
Bu kez uyuyamazdım. Bu duyguyu bir kez daha yaşamamak için oturduğum koltuktan yavaşça kalktım.
Adımlarımı lavaboya attım. Kapıyı sessizce açıp içeri girdim. Karşımda duran bana dakikalarca baktım. Mahvolmuş gibiydim. Bunu düşündüğüm için gülmeye başlamıştım.
"Zaten mahvolmuşsun. Böyle görünmen gayet normal." diyerek gülmeye başladım.
Karşımdaki kişi ben değilmişim gibi sorgulamaya başladım.
"Bulut'u üzmenin cezasını kabuslarınla ödüyorsun. Göz altlarına bak! Mosmor hale gelmiş. Haline bak! Yorgun argın gibi görünüyorsun. Peki sence de biz bu kadar kolay yıkılabilir miyiz?"
Bu sözler içime oturmuştu. Sanki içimdeki hiç tanımadığım biri konuşuyordu. Ama son cümlelerimde beni güçlü tutan yanım müdahale etmişti.
Gülmemi durdurdum. Ellerimi lavabonun üstüne koydum. Aynanın karşısına yaklaşarak gözlerimin içine baktım. Şimdi beni güçlü tutan yanım konuşacaktı. Güçsüz tarafım susup oturacaktı.
"Dışarıdan bakıldığında mahvolmuş gibi görünebilirim! Önemli olan dışarıdaki ben değil içimdeki ben! Kırgın olabilirim ama bu olayların üstesinden gelebilecek kadar da güçlüyüm. Biz İnci Demiriz. Bizi kırabilirsiniz ama yıkamazsınız."
