"Yıldızlar gibi parlamak gerekirken soldum ben ama o kişi geldiğinde yeniden parlamaya başladım."
***
Mutluluğu hayal edin. Mutluluğu hayal ederken gülümsemenizi...
Bende mutluluğu hayal etmiştim.
Hayallerimin kabusum olacağını bilmeden...
Kabusum...
Şimdi hemen kendinize sessiz bir köşe bulun ve hikayemize kaldığı yerden devam edin.:)
Keyifli okumalar!
Booool bol yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayalım lütfen⭐
*
Artık eski hаyаtımа dönüşüm yok. Ben deniz olsаm dа sen Ankаrа'sın..
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Acı öyle bir duyguydu ki, istesen de atamıyordun kalbinden. Kalbine hapsedilmiş ve varlığını hatırlatmaktan başka çaresi yoktu. Onun kalbi incitmekten başka sorumluluğu yoktu. Mutluluğu yok eden acılardı. Mutsuzluğu yok edense mutluluklardı. Her iki duygu da bir savaşın içindeydiler adeta. Savaş kalplerimiz de başlıyordu. Kimse incinmesine umursamadan inicitiyordu kalbi. Kalp sadece olanları izliyordu. Kontrol altında tutamadığı duyguların kendisini nasıl incittiğini izliyordu. Öyle dalmıştı ki kalp, incindiğini bile farkında değildi. Yavaş yavaş hissizleşiyordu kalp. Yavaş yavaş ölüyordu duyguları...
_ _ _
31. Bölüm:Hepimiz Kendi Hayatlarımıza Aidiz *Herkes kendi hayatına aid. Hiç olmadığımız kadar hem de...*
Gözlerimi yavaş yavaş açmıştım. İlk başta bulanık görmeye başlamıştım. Daha sonra net bir şekilde görmeye başladım. Gözlerimi odaya gezdirdim. İlaçlar, oksijenli sular, batikonlar, sargı bezleri... Olan bir odaydı burası. Her şey şeffaf camlı dolapların içine konmuştu. Hepsi düzenliydi. Bulunduğum yere baktım. Sedyenin üstünde yatıyordum. Elimdeki sargı bezi özenle sarılmışa benziyordu. Elimi hareket ettirmem bile acımasına sebep oluyordu. Gözlerimi hastanenin beyaz tavanına doğru çevirdim. Floresan lamba gözümü acıtsa da, gözlerim hiç acıtmıyormuş gibi davrandım.
Aklım geçmişi kurcalamaya başlamıştı. Yaşadıklarımı film şeridi gibi geçiyordu. Durdurmak mümkün değildi. Geçmiş onca zaman; acılar, mutluluklar, kırgınlıklar, gözyaşlarıyla geçmişti. Geçmiş geçmişti. Durdurmak mümkün değildi. Bazen zamanın durmasını istiyordum. O anı doyasıya yaşamak istiyordum. Bazense acı gibi geçen günlerin hızlı geçip gitmesini istiyordum. Bunları istiyordum ama hiçbiri benim kontrolümde gitmiyordu. Sadece akıp gidiyordu. Zaman kimseyi dinlemeden geçip gidiyordu. Hiç acımadan, kim olursa olsun. Gidiyordu. Zaman acımasızdı. Geçmişle bizi zehirler, gelecekle bizi umutlandırdı. Ama zaman doyasıya akıp giderdi. Hiç kimseyi beklemeden. Çekip giderdi.
