Gökyüzünün Yıldızı

33.Bölüm: Acının Acımasız Kolları

Selam ışıldayan yıldızlar

Şimdi hemen kendinize sessiz bir köşe bulun ve hikâyemize kaldığı yerden devam edin.:)

Keyifli okumalar!

Booool bol yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayalım lütfen⭐

*

Kapıldım olur olmaz düşüncelere. Belki zaman zaman bahanelere...

33.Bölüm: Acının Acımasız Kolları
"Yaralarımızdaki acıları kalbimizle iyileştireceğiz."

"Yazarsa imzalamak zorunda. Ben o an için nelerden vazgeçtim bir bilsen..."

"Ya gerçekten mi? Dua et o kitabı elinden almamış yazar. Ve davranışlarını hiç ama hiç uygun bulmuyorum."

"Uygun bulmanı zaten beklemiyorum."

Kimdi bu benimle nasıl böyle konuşabiliyordu.

"Kimsin sen?"

"Hiçbir zaman öğrenemeyeceğin biriyim..."

"Kimsin sen!"
"Sana diyorum kimsin!"

Çevrim içi görünümü saate çevirmişti.

Kimdi bu?
Kimdi bana bu sözleri söyleyen? Kimdi...

Telefonumu hızlıca kapatıp yatağın bir kenarına attım.

Sessizce mırıldanmaya başladım.

"Kimdi bu? Abime neden böyle davranıyordu? Benimle neden böyle konuşuyordu? Önemsememem gereken konuyu neden bu kadar önemsiyordum?"

İçimden bir ses "Soruların cevapları abinde saklı."

İçimdeki sesin doğruyu söylemesiyle sessizliğimi korudum.

Yatağımdan yavaşça kalktıktan hemen sonra kapımı açıp tam karşımda olan odaya adımlarımı attım.

Kapıyı iki kere tıklattım.

"Abi müsait misin?"

Ses yoktu. Tekrardan konuşmaya başladım.

"Abi müsait misin?"

Yine ses yoktu.

"Abiii..."

Hızlıca kapıyı açtım. Abimi görmemle kendime kızdım. 

Çalışma masasına oturmuş. Kitap okurken uyuyakalmıştı. Başı kitabın üstünde kalmıştı.

Kapının yanından yavaşça ayrıldım. Abimin yüzüne bakan tarafa geçtim. Yavaşça sandalyeye oturdum. Başımı abimin hizasına koydum, yüzüne bakakaldım.