"Yıldızlar gibi parlamak gerekirken soldum ben ama o kişi geldiğinde yeniden parlamaya başladım."
***
Mutluluğu hayal edin. Mutluluğu hayal ederken gülümsemenizi...
Bende mutluluğu hayal etmiştim.
Hayallerimin kabusum olacağını bilmeden...
Kabusum...
Şimdi hemen kendinize sessiz bir köşe bulun ve hikayemize kaldığı yerden devam edin.:)
Keyifli okumalar!
Booool bol yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayalım lütfen⭐
*
Elim kolum bаğlı yüreğimde yаngın. Ben sаnа dаrgınım. Bаşkа çözüm vаr mı? Gülüşünde kаldım. Yok
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
6.Bölüm: Gökyüzünde Bir Yerlerde
*"Şunu unutma gökyüzünün Bulutu. Artık güçlü biri olacağım. Sen de güçlü ol. İyi ki seni tanımışım. Gökyüzünün Bulutu... "*
O geceden sonra bir söz verdik ikimizde."Acımız büyük bile olsa güçlü olacağız."dedik birbirimize. O geceden sonra birbirimizi hiç görmedik. Babam beni gördüğünde mutlu olmuştu. O da acı çekiyordu. Şimdi acılarımı sarıp babama destek olmalıydım. Koşarak yanına geldim. Ellerini açtı. Sımsıkı sarıldım ona hiç gitmeyecekmiş gibi. Babamla da söz verdik. "Ben güçlü olacağım. O da benim gibi güçlü olacaktı. Annem öldü. Ruhu güzel annem. Ama hayat devam ediyordu. Annem hep iyi olmamı isterdi. Babamın da benim de ve abim de hepimizin iyi olmasını isterdi."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Abim yazar olduğu için imza yerlerine gidiyordu. Bense çizim yapmayı seviyordum. Bir siyah defter alıp.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Tek renkli bantlar alıp her başarımı siyah sayfalara bantlıyordum. Yanlarına beyaz kalemle güzel notlar alıyordum. Seviyordum böyle şeyler yapmayı. Abim'in kitaplarını da okumadan edemiyordum. Çok güzel ve anlamlı yazıyordu. Herkesin imrendiği bir abim vardı. Ben de en çok şu huyunu seviyordum. Hiçbir zaman pes etmiyordu. Her ne konu da olursa olsun pes etmiyordu. Ben de hiçbir zaman pes etmeyecektim. Babam odaya girmişti. Ben de ona bakıyordum. Sevinçli görünüyordu.
"Kızım bugün taburcu oluyorsun." Bu haberi aldığıma mutlu olmuştum. "Baba çok mutlu oldum. Saat kaçta gidiyoruz?" babam konuşmaya başladı. "Hemen şimdi çıkabiliriz." başımla onayladım. "Tamam baba hadi gidelim. Ama bir dakika bekle hemen geleceğim." babam başını sallayarak söylediğim cümleyi onayladı.
Ben de hemen odadan çıktım. Koridorun sonunda ki yangın kapısına koştum. Kapıyı açtım. Nefes nefese kalıp çatı katına yani terasa geldim. Kapısını açtım. İlk gözüme çarpan dünkü yaptığımız resim olmuştu. Hemen arka cebimden telefonumu çıkartıp çizdiğimiz resmi çektim. Bunu da siyah defterime ekleyecektim. Bulut'a ulaşamam çünkü sormayı unutmuştum. Ama iyi bir insandı. Belki de hiç göremeyeceğim. Elveda gökyüzünün Bulutu... Biraz ağladım ama sonra toparladım kendimi çünkü bir söz vermiştim. Yürüyerek kapıya yaklaştım. Biraz açarak araladım kapıyı. Son kez gökyüzüne baktım. Bağırarak şu sözleri söylemeye başladım.
"Şunu unutma gökyüzünün Bulutu. Artık güçlü biri olacağım. Sen de güçlü ol. İyi ki seni tanımışım. Gökyüzünün Bulutu... " araladığım kapıdan içeri girerek kapattım. Babamın yanına gittim. İşlemleri tamamlayıp çıktık. Arabaya bindiğim an kulaklığımı arka koltuktan aldım. Babam da arabaya bindi. Konuşmaya başladı.
"Kızım eski evden eşyalarımızı alıp, İstanbul'a gideceğiz. Yeni ev aldım. Bir de kolejimiz de orada. O zaman hazırsan gidelim." bir kulaklığımı sol kulağıma takmıştım. Sağ kulağıma takmadan önce cevap verdim. "Baba gidelim gitmesine ama annemin anıları nolacak? Hem benim okulum nolacak? Abim biliyor mu bu ev işini?" babam bana dönerek cevap verdi.
"Annenin anılarını alacağız kızım. Abin biliyor zaten son imza günü de İstanbul'daymış. Oradan eve geçecek." başımı salladım. "Eee... o zaman gidelim baba." gülümsedim. Gülümsedi. Sağ kulağıma kulaklığımı taktım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Emniyet kemerini de taktığım an babam arabayı sürmeye başladı. En son şarkıyı açtım. "Toprağından dönsün yüzün. Ölünce sevemezsem seni, kan ağlasın iki gözün, ölünce sevemezsem seni..." bu şarkıyı Bulut dinlemişti. Acaba napıyordu? Keşke onunla son defa görüşebilseydim. Bulut'un annesi ölmemeliydi. Çünkü iyi bir çocuktu. Ama ölüm iyi veya kötü insan seçemiyordu. Annesi intihar bile etse ölüm kötüydü. İnsan neden intihar ederdi ki? Sevdiğini neden yalnız bırakırdı ki bir insan?
Bulut'un hikayesi beni derin etkiledi. Ben onun kadar cesur değildim. O acılarıyla savaşmayı tercih ediyordu. Bense acılarımın olmaması için çabalıyordum. Ne yazık ki her gittiğim yerde arkamdan geliyordu acılar. Ama şuna inanıyorum. Belki geri gelmeyecekler ama gökyüzünde bir yerlerde bize bakıyorlar. Ben buna inanıyorum. Bulut'un da buna inanmasını istiyorum. Belki bir gün yollarımız yine kesişince buna inanmasını sağlarım.
Bunları düşünürken kendimi müziğe ve yola odakladım.
✨✨Gökyüzünün Yıldızı✨✨
•Bulut'un annesi neden ölmek istedi?
•Ölüm neden sevdiklerimizi bizden alır?
•Hayatımızı doğru yaşıyor muyuz?
•İnsan neden pes eder?
Bölümde geçen şarkı: Ayna (Ölünce Sevemezsem Seni )
