"Yıldızlar gibi parlamak gerekirken soldum ben ama o kişi geldiğinde yeniden parlamaya başladım."
***
Mutluluğu hayal edin. Mutluluğu hayal ederken gülümsemenizi...
Bende mutluluğu hayal etmiştim.
Hayallerimin kabusum olacağını bilmeden...
Kabusum...
Şimdi hemen kendinize sessiz bir köşe bulun ve hikayemize kaldığı yerden devam edin.:)
Keyifli okumalar!
Booool bol yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayalım lütfen⭐
*
Sen benim, Bakmadan görebildiğim..
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
21.Bölüm: Ümidim Kalmadı
*"Belki de ben ölmeliydim Kaan."*
"Kapıyı açın! Nefes alamıyorum!"
Artık dayanamıyordum. Biri beni buradan çıkarmalıydı. Son kez bağaracaktım. Nefesimi son kez kullanacaktım. Tam bağırmaya hazırlanıyorken bir ses duydum. Sessiz olmaya karar verdim. Kulağımı kapıya dayadım. Sesi duyabilmeyi çalışıyordum. Biraz daha kapıya dayadım kulağımı. Şimdi daha iyi duyuyordum.
"Evet efendim hemen. Kapının önüne getiriyorum aracınızı. Biraz sonra orada olurum Münir bey. İyi günler dilerim."
Ses kesilmişti. Şimdi ortamı sessizlik almıştı. Bende ses çıkarmadan olduğum yerde duruyordum. Bayılacak gibi hissetsem de dayanmaya çalışıyordum. Aslında yardım edebilirdi. Yeniden bağırmaya karar vermişken bir anda bir kahkaha sesi irkilmeme sebep oldu. Nolduğunu anlamadan sessizce bekliyordum.
"Münir Demir sen bittin. Şimdi ölümü tatma vaktin geldi. Bugün o gün bugün ölüm günün olacak!"
Sinir bozucu kahkahası kapladı her yeri. Durmadan bir şey söyledi.
"Münir Demir hayatını kaybetti."
Yine sinir bozucu kahkahası ele geçirdi ortamı.
Elimde olsa öldürecektim. Babamı nasıl öldürmeye karar verirdi? Babamı kimse benden alamazdı. Ben her zaman babamı korurdum. Ne olursa olsun.
Adım sesleri duymaya başladım. Daha da yakınlaşıyordu sesler. Buraya geliyordu. Karşımdaki dolaba bakıp, adımlarımı ona doğru attım. İçine yerleştim. Sessizce bekliyordum. Kapı hızlıca açıldı. Karşımdaki kişiyi göremiyordum. Çünkü artık bulanık görmeye başlamıştım. Bir anda dolabın bir kapağı açıldı. Karşımdaki kişiye bakıyordum ama tam göremiyordum. Konuşmaya başladı.
