"Yıldızlar gibi parlamak gerekirken soldum ben ama o kişi geldiğinde yeniden parlamaya başladım."
***
Mutluluğu hayal edin. Mutluluğu hayal ederken gülümsemenizi...
Bende mutluluğu hayal etmiştim.
Hayallerimin kabusum olacağını bilmeden...
Kabusum...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Her acı görünmeyebilir. Önemli olan görünmeyeni acıyı görebilmektir.
Aylar önce sizlerle İzmir'i konuşmuştuk. Depremin sadece evi sarstığı değil yüreklerimize de sarstığınıanlamıştık. Acıyı her şeyiyle yaşamıştık. Tabi orada bizzat yaşayanlar kadar değil.
Çok kötü zaman geçiriyoruz. Ve hayat gerçeklerle yüzümüze ışığını yansıtıyor.
Manavgat... (Canımızı yakacak derecede yanan bir il)
Ateş bazen insanları rahatlatır. Bazense canını bir alev topu gibi üstüne sıçratır.
En çok üzüldüğüm doğa, hayvanlar, insanlar...
Doğa : Bize emanet edilmiş mucize bir görüntü.
En çokta içimi parçalayan gökyüzüydü. Kıpkızıl bir duman ve içinde kaybolan kızıl güneş.
Mavi kızıllığa bürünmüştü. İşte o an bir kalp onun acısını hissedebilmeye çalışmıştı.
Hayvanlar: Bize emanet edilen güzel varlıklar. Bizimle yaşamaya çalışan masum kalpler...
Sessizdirler ama bu kalbinin olmadığı anlamına gelmez. Hepimizin kalbi var. Bunu değerli gören beni anlayabilir.
Şimdi birde onların gözlerinden bakalım bu dünyaya.
Bir kuşsun. Dalında yaşamını sürdürüyorsun. Acilen yemek bulman gerek. Çünkü 2 günden beri açsın. Hızlıca açlığını dindirmek için uçmaya başlıyorsun. Yerde gezinen solucanı gaganla tutup alıyorsun. Daha sonra uçmaya başlıyorsun. Masmavi gökyüzünün yavaşça karardığını görüp şaşırıyorsun. En yakın bir dala konup olanları anlamaya çalışıyorsun. Gagandaki solucan yere düşüyor sen umursamadan gökyüzüne nolduğunu anlamaya çalışıyorsun.
Sizce nasıl bir durum? Ateşle harmanlanmış bir gökyüzü...
İnsan: Yaşadığı bir yeri ateşler içinde görmesini yaşayan bir canlı.
