"Yıldızlar gibi parlamak gerekirken soldum ben ama o kişi geldiğinde yeniden parlamaya başladım."
***
Mutluluğu hayal edin. Mutluluğu hayal ederken gülümsemenizi...
Bende mutluluğu hayal etmiştim.
Hayallerimin kabusum olacağını bilmeden...
Kabusum...
Şimdi hemen kendinize sessiz bir köşe bulun ve hikayemize kaldığı yerden devam edin.:)
Keyifli okumalar!
Booool bol yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayalım lütfen ⭐
*
En üst kattan atladı umutlarım...
E daha ölmemiş, gömülmemiş...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
5.Bölüm: Acılarımız Aynı Hayatlarımız Farklı
*"Bazen insanı tanımak için onu keşfetmelisin. İzlemelisin ve nasıl bir insan olduğunu öğrenmelisin."*
Jenga nedir ?
Üst üste ahşapların üst üste kule dizmesi ve sonra bu kulenin dağılmasıdır. İşte bizim hayatımız da böyledir. Bir hamlede yıkılır. Benim de yıkılmıştı. Enkazın altında kalmıştım. Canım acıyordu ama duyan yoktu. Kendi acım da kendim boğuluyordum. Bir kez daha kanıtladı hayat. Ne kadar acımasız olduğunu. Annem'i özlüyordum. Yüreğim çok acıyordu. Cam kırıklarıyla doluydu sanki kalbim. Her cam kırığı derime gelip acı veriyordu bana. Keşke ben ölseydim. Annem değil keşke ben ölseydim. Seve seve ölürdüm. Ama hayat işte bazen iyi bazen kötü...
Seruma bağlı olan kolumda ki boruyu çıkarttım. Babam sakin olmam için beni engellemeye çalışıyordu. Doktor hemşireye bir şeyler söyleyip duruyordu. Yatağımdan hızlıca kalktım. Hemşire benim kollarımdan tutuyordu ama hızlıca bir hamleyle sarstım ve ittirdim hemşireyi. Duvara çarpıp düştü. Ben de odadan çıktım. Yangın merdivenini arıyordum gözlerimle. Koridorun sonundaydı. Yavaş yavaş yürüyordum. Yangın merdiveninin kapısını açtım. Beyaz merdivenlerden çıktım. En üst kata gelmiştim. Bir kapı vardı karşım da açtım. Hastanenin çatısına gelmiştim. Yürüdüm ve çatının kenarında ki basamakların üstüne çıktım. Dengemi kaybetsem aşağı düşerdim. Havayı içime çektim. Ellerimi iki yana açtım. Gözlerimi kapattım. Düşünmeye başladım.
Hayat neden hiçbir şey olmamış gibi devam ediyordu. Annem artık yoktu. Ben de bu hayatta olmamalıydım. Hak etmiyordum. Ayağımı bir adım öne atmaya hazırlarken. Bir el beni döndürüp kendine çekti ve yere düştük. Gözlerimi açtım. Bu gökyüzünü kıskandıracak kadar güzel gözlü bir çocuktu. Rüyamda gördüğüm kişiydi! Nefesimiz çok yakındı. Hemen üzerinden kalktım. O da benim gibi yaptı. Yere oturdum. O da oturdu. Benim konuşmamı bekliyordu.
"Merhaba benim adım İnci... İnci Demir "elimi uzattım. Kaşlarını çatıp bana baktı.
"Bir şey diyeceğim! Sen az önce intihar etmiyor muydun?"
