"Yıldızlar gibi parlamak gerekirken soldum ben ama o kişi geldiğinde yeniden parlamaya başladım."
***
Mutluluğu hayal edin. Mutluluğu hayal ederken gülümsemenizi...
Bende mutluluğu hayal etmiştim.
Hayallerimin kabusum olacağını bilmeden...
Kabusum...
Şimdi hemen kendinize sessiz bir köşe bulun ve hikayemize kaldığı yerden devam edin.:)
Keyifli okumalar!
Booool bol yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayalım lütfen⭐
*
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
27.Bölüm: Ruhumun Sokağı
*"Hayır iyi değilsin."*
Kulağıma fısıldayan bir erkek sesi ürpermeme yetmişti.
Daha da kötüsü şakaklarıma dayanmış soğuk metali bütün bedenim algılamaya başlamıştı.
Bir eli omzumu tutuyordu. Bir eli de silahı.
Abim karşımda duruyordu. Korkuyordu. Halime bakın. Gökyüzünü izlemeye gidecekken bu olayın olması peki. Sessizce söylediği cümleleri anlamaya çalışıyordum.
"Bir sözle yıkılan insan
Toplayabilir mi gözyaşını
Son bir kez gülebilen insan
Döndürebilir mi geri zamanı..."
İçinde bir acı vardı. Tarif edemediğim bir acı...
"Sence toplanabilir mi acı?"
Kafamda tekrarlanan bu cümleyi çok düşündüm.
Toplanabilir mi acılar? Toplanabilir mi duygular? Tek cümleyle abimin de dediği gibi her şey zamana bağlıydı.
"Sadece zaman toplayabilir acılarını."
Koridorda kıkırdama sesleri yankılandı.
"Saçmalama! Zaman hiçbir şeyi geri getirmez."
"Zaman hiçbir şeyi geri getirmez ama alıştırır. Onun yokluğun, onsuzluğa her şeye alıştırır. Unutmak kolay olsaydı herkes o seçeneği seçerdi. Güçlü olmak için galip olmalısın. Bazı acılar seni olgunlaştırır. Bazıları seni yıpratır. Önemli olan bu acıyla savaşmak. Zaman bunun için değerlidir."
"Kendini kandırmada yeteneklisin!"
Söylediği cümlelere sinirlenmeye başlamıştım.
"Sen de kendini acındırmakta yeteneklisin!"
"Bakıyorum da küçük kız kendini bir şey sanmaya başlamış."
