"Yıldızlar gibi parlamak gerekirken soldum ben ama o kişi geldiğinde yeniden parlamaya başladım."
***
Mutluluğu hayal edin. Mutluluğu hayal ederken gülümsemenizi...
Bende mutluluğu hayal etmiştim.
Hayallerimin kabusum olacağını bilmeden...
Kabusum...
Şimdi hemen kendinize sessiz bir köşe bulun ve hikayemize kaldığı yerden devam edin.:)
Keyifli okumalar!
Booool bol yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayalım lütfen⭐
*
İçimde binalar yıkılmış Bir enkaz altında, inanmışlığım sana...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
15.Bölüm: Ölüme Engel Olamazsın!
*"Ben her zaman buradayım Bulut. Korkma hepinizi bırakıp gitmem!"*
Kaybetme korkusu bana göre en büyük korkudur. Sevdiğiniz bir insanı kaybetmek istememek normaldir. Kim sevdiği insanı kaybetmek ister ki?
Kaç dakika oldu bilmiyorum. Bulutla aynı durumdaydık. Kollarımı çekip ayrıldım kollarından. Gözleri kan çanak olmuş ve göz altları morlaşmıştı. Yanaklarına doğru yol alan göz yaşları beni harekete geçirdi.
"Bulut noldu sana? Neden ağlıyorsun?"
Parmaklarıyla akmaya devam eden gözyaşlarını sildi.
"İnci çok kötü bir rüya gördü. Gerçek gibiydi."
"Bulut rüyanda ne gördün? Seni neden bu kadar korkuttu?"
Bakışlarını bir bana, bir sıraya gidiyordu. Kararsız kalmış gibiydi. Kafasını sallayıp. Anlatmaya başladı.
"Ben bir mezara gelmiştim. Ama kimin mezarı olduğunu bilmiyorum. Yazı yazıyordu ama okunmuyordu. Sonra sen geldin. Bana bir tane papatya uzattın. Papatyayı aldığım an papatya soldu. Şaşkındım. Olanlara anlam veremiyordum. Sonra yanıma oturdun. Bir silah sesi duydum. Sen tam kalbinden vurulmuştun. Bedenin parçalara ayrılıp uçtu. Sonra ben de oturduğun yere bakmaya başladım. Bir anda mezar taşı okunmaya başladı. Okumaya başladım.
"Demir Ailesi
İnci Demir
D.T.: 12. 10. 2002 Ö.T.: ..."
Doğum tarihi yazıyordu ama ölüm tarihin yazmıyordu. Mezarına elimi koyduğum an papatyalar kapladı bütün mezarı. Ağlamaya başladım. Kabullenemedim. Olmaz diye düşündüm. Sonra uyandım. Çok korktum İnci."
Omuzlarını tuttum.
"Ben her zaman buradayım Bulut. Korkma hepinizi bırakıp gitmem!"
Ağlayarak yeniden sarıldı bana. Ona sarıldım. Ama şu sözleri ona söylemek zorundaydım.
"Bulut sakın korkma. Çünkü ben sevdiğim insanları üzmem."
Bulut hıçkırıklarıyla konuşmaya başladı.
"Bunu yapmasın biliyorum ama bu senin elinde değil İnci. Ölüme engel olamazsın!"
Bir şey diyemedim. Ağlamaya başlamıştım. Şimdi ikimiz de kaybetme korkusunu yaşıyorduk.
