"Yıldızlar gibi parlamak gerekirken soldum ben ama o kişi geldiğinde yeniden parlamaya başladım."
***
Mutluluğu hayal edin. Mutluluğu hayal ederken gülümsemenizi...
Bende mutluluğu hayal etmiştim.
Hayallerimin kabusum olacağını bilmeden...
Kabusum...
Şimdi hemen kendinize sessiz bir köşe bulun ve hikayemize kaldığı yerden devam edin.:)
Keyifli okumalar!
Booool bol yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayalım lütfen⭐
*
Seni ararken kayboldum
Söyle nerdesin? Şimdi nerdesin?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
18.Bölüm: Garip Öğrenci
*"Neden senin olmayan bir şeyi seninmiş gibi sahipleniyorsun?"*
Düşüncelerimi bir kenara attım. Asansör de ki çocuğun bir ayağına kafamı koymuş öylece duruyordum. Hızlıca karşısına oturdum. Başım ağrımaya başlamıştı. Elimi anlıma koydum. Daha sonra babamı aramam gerektiği için telefonuma baktım. Etrafta yoktu. Tek kişi bunun cevabını bana verebilirdi.
Kahverengi gözlere baktım. Sakince beni izleyen gözlere...
"Benim telefonumu gördün mü?"
Cebinden telefonumu çıkardı. Bana uzattı. Telefonumu almak için elimi uzattım. Elimi uzattığım an elini geri çekti. Kaşlarımı çatmıştım.
Neden vermiyor ki?
"Telefonumu verir misin?" başını hayır anlamında salladı.
"Veremem."
Oyun mu oynamak istiyordu?
"Neden senin olmayan bir şeyi seninmiş gibi sahipleniyorsun?"
"Öyle mi yapıyorum?"
Kesinlikle oyun oynamak istiyordu. Hodri meydan o zaman.
"Yok yapmıyorsun, ben hayal görüyorum! Lütfen telefonumu ver!"
Yine hayır anlamında başını salladı. Telefonumu havaya kaldırdı.
"Telefonunu almak istiyorsan, adını söyle!"
Tabi ki de söylemeyecektim. Eli havadayken telefonu aldım.
"Oyun oynamak istiyorsan düzgün oyna garip öğrenci."
Gözlerini devirdi. "Bana sakın garip öğrenci deme!"
"Buna ben karar veririm."
"Veremezsin!"
"Öyle mi dersin?"
"Öyle diyorum "
Ayağa kalktım. O hala oturuyordu. Çantamı yerden alıp koluma taktım.
"Bir insanı yönetemezsin. Her insan kendine özgüdür. Bunu bil ve öyle konuş!"
Telefonumun rehberine girip babamı aramaya başladım. Kısa süre sonra açtı.
"Kızım neden aramalarıma cevap vermiyorsun?"
Babam sorusunu sorduğu an garip öğrencinin yanından ayrıldım.
"Uzun hikaye, sonra anlatırım. Sen neredesin baba?"
"Kolejin önünde seni bekliyorum."
"Tamam geliyorum."
Adımlarımı kolejin önüne attım. Bizim arabayı görünce hemen arabaya doğru yürüdüm. Her zaman ki gibi arka kapıyı açıp, arabanın içine yerleştim. Kapıyı sessizce kapattım. Şoför koltuğuna baktım. Babam gülüyordu.
