"Yıldızlar gibi parlamak gerekirken soldum ben ama o kişi geldiğinde yeniden parlamaya başladım."
***
Mutluluğu hayal edin. Mutluluğu hayal ederken gülümsemenizi...
Bende mutluluğu hayal etmiştim.
Hayallerimin kabusum olacağını bilmeden...
Kabusum...
Şimdi hemen kendinize sessiz bir köşe bulun ve hikayemize kaldığı yerden devam edin.:)
Keyifli okumalar!
Booool bol yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayalım lütfen⭐
*
Ne olursun yalan de... Bu bir rüya sadece...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
34.Bölüm:Güneş Battığında Kararır Gökyüzü
"Sen ağlama abi. Sen ağlayınca ruhumda seninle birlikte ağlıyor."
Göz kapaklarım yavaş yavaş gecenin sessizliğinde kayboluyordu. Gülümsedim. Abimin saçlarının arasına parmaklarımı gezdirdim. Anına düşen saçlarını düzelttim. Hep iyi olmamı isteyen güzel adam.
"Abi sen hep benim yanımda ol. Benim nefesim olmaya devam et..."
Uyandığımda hala geceydi. Yanımda abimi görememle telaş içinde gözlerimi odanın içinde gezdirdim. Yoktu. Üstümü başımı düzeltip odadan çıktım. Merdivenlerden inmeye başladım. O sırada kulağıma bir ses doldu. Sesin kısık gelmesi nedeniyle anlayamadım.
Yavaş yavaş sesin geldiği yere doğru gitmeye başladım. Bahçeden gelen ses ağlama sesinin ta kendisiydi. Abimi görmemle olduğum yerde kaldım. Elindeki fotoğrafa bakıp ağlıyordu. Kalbindeki çaresizlik sesine yansımıştı.
"Niye bizimle değilsin? İçimdeki acıyı bırakıp nereye gittin! Neden gittin! Acının kollarına neden bizi attın anne!"
Annebu cümleyi duyduğum an olduğum yere düştüm. Gözlerimdeki yaşlar kalbimdeki acıyı söndürmüyordu.
Annem yoktu. Bizimle değildi. Oysa en çok o olmalıydı yanımızda. İçimdeki yangını bir yere fırlatsam her yer alev alıyordu. Söndürmesi imkansız bir yangını gözyaşı nasıl söndürebilirdi. Olmuyordu bazen. Bazen duygular seni içine çekiyordu.
Düştüğüm yerden kalktım. Yavaşça bahçeye doğru geldim. Abimin yanına usulca oturdum. Abimin gözleri gözlerimle buluştu. Gözlerinin içine bakarak konuşmaya başladım.
"Sen ağlama abi. Sen ağlayınca ruhumda seninle birlikte ağlıyor."
Gülümsedi. Daha sonra gökyüzünün mavi derinliklerine bakmaya başladı.
"Biliyor musun İnci? Ben de senin gibiyim. Sen beni güçlü görüyorsun ama ben senden bile güçsüzüm aslında. Güçsüz olduğum için kendimi suçlamıyorum. Çünkü güçsüz bedenler zamanla güçlü bedenlere dönüşür. Yavaş yavaş iyileşiyor yaralarım. Bazen kanasalarda iyileşiyorlar. Az önce bir mesaj aldım. Anneler gününü kutluyordu. İnci hiç düşünmüyorlar ki bizim annemiz yok. Hayatta olmayan insana nasıl kutlayacaksın anneler gününü. En çok bu canımı acıtıyor işte. Annemizin yanımızda olmaması."
