Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Lütfen oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayınız. 🤍
İnstagram hakugu
🔳🔳🔳🔳
Yıldızı parlatmayı unutmayın 🌟
Mükemmel editler, kesitler ve çizimler için sosyal medyada bizi takip edin 👇🏻
instagram ❤️ hakugu wat_profesyonel bbeyzasah
🔳🔳🔳🔳🔳
Güneş batmış, akşam olmuştu. Oturduğum soğuk zemin tüm bedenimin üşümesine neden olsa da umrumda değildi. İçimdeki ateş her şeyi yakmaya yetiyordu.
Yeterince ağladıktan ve artık gözyaşımın almayacağından emin olduktan sonra yerden destek alarak ayağa kalktım. Topuklu ayakkabıları yeniden giyip çantamı da elime aldım ve ofisten çıktım. Kimseciklerin olmadığı koridordan geçerken mermer duvarlardan kendi yansımamı görüyor ve ağlamaktan akan makyajımla birlikte dağılan yüzüme şaşırmıyordum. Böyle olmasını bekliyordum. Hep böyle oluyordu. Bir süre güçlü bir şekilde devam ediyor, her şeyi yapabileceğime inanıyor, dünyadaki tüm kötülükleri yok edeceğimi düşünüyor ve sanki iyi ayağımın üstünde değil de kanatlarımla uçuyormuş gibi hissediyordum. Sonra bir şey oluyor, tüm bu güzel şeyler domino etkisi ile yerle yeksan oluyor.
Yine dibi gördüğüm anlardan biriydi.
Ayaklarımı yere sürüye sürüye girişteki şahsi odamıza geldim. Dolaplar vardı burada ve yedek kıyafetlerimiz. Şimdi, bu halde Gamze'ye gitsem bir ton soru soracaktı. En iyisi ona görünmeden kendim bir şeyler ayarlamaktı.
Birkaç askı çıkardım dolabımdan ve önce pembe kaşe kabanı, sonra elbiseyi çıkarıp astım. Yedek üniformamı giyip pembe topukluları dolaba koyup siyah askeri botlardan birini geçirdim ayağıma. Saçlarımı sıkıca toplayıp dolabıma yapışık aynaya bakarak tüm makyajı temizledim.
Hiçbir temizlik ürünü hüzünlü bir yüzü düzenleyemiyordu. Tıpkı hiçbir makyaj şeklinin içi fesatları kamufle edemediği gibi. Elbet dökülüyordu boyası, hiç vernik üzerine yapılır mı ikinci kat boya?
Dolabımın kapağını kapatıp buradan da çıktım. Şimdilik yapacak hiçbir şey yoktu ama bu halde eve gidemezdim, annem hemen anlardı. Aklıma Ecmel'in kafesine gitmemiz gerektiği geldi. Emre'yi çağırmayı düşündüm ama kimseyle görüşecek durumda değildim ki zaten o da dinlenmeye geçmiştir. Gün içinde kafeye uğrama fikri Haris'e aitti ama ona ölsem gitmezdim. Görünürde tek çıkış yolu kafeye gidip sabahlamaktı. Ben de öyle yaptım.
