Kalbim kırık bir kaset gibi. Şayet gerçek bir kaset olsaydı, kaydettiğim şeylerin hiçbiri yeterince mutlu etmezdi insanları.
En azından ben öyle düşünüyorum.
Küçük yaşta kaybedilen bir baba...
Cızırtılı şekilde kaydedildi!
Yok olan babadan sonra arkasını dönen onca ve dost ve sırtından bıçaklayan yüzlerce yakın...
Fazla dramatik bir parçaya dönüştü.
Yatağa bağımlı bir erkek kardeş ve her gece uykuyu kendine haram eden gözlerinden yaş eksik olmayan bir anne.
Kaseti dinleyen herkes bir parça intihar etmek isteyebilir...
Tek hayali kendi kafesini açmak olan ama onun yerine insanların kafasına girmeye çalışan zavallı bir genç kız.
Hadi ama dostum bu parça ne b*ktan bir şey oldu?
Kendi hayat hikayemin bir kaseti çıksa eminim ki ballad olurdu. Dinleyen herkes gözü yaşlı kaseti paramparça eder sonra da yerimde olmadıkları için sonsuza dek şükrederlerdi.
Ama bir saniye...
Uyanır uyanmaz aklıma gelen bu acınası düşünceleri bir kenara atarsam, gerçekten de böyle miyim?
Gözlerim yavaşça açılırken revirin içine taze güneş ışıkları doluyordu. Oda boştu ve benim kalacağımı bildikleri için kimse uğramamıştı.
Revirde toplamda on iki yatak vardı ve hepsi her gece birileri tarafından kullandığı için normalde dağınık olurdu. Bu gece ben kaldığım için kimse gelmemişti, o yüzden her yer düzen içindeydi.
Kolumdaki dijital saate dokunduğumda saattin altı buçuğa geldiğini gördüm. Kapalı perdelerin altından ve yanlarından sızan taze gün ışığı yeni doğduğunu belli ederken saatime yeniden dokunup kapattım.
