Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Lütfen oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayınız. 🤍
İnstagram hakugu
🔳🔳🔳
Aşkı utangaç ayçiçeklerine sor sen. Güneşi sever deli gibi, Ay'a meftunmuş gibi çizer resmini...
🔳🔳🔳🔳
BAHJAT - Hometown Smile 🌻 I'm sorry ı love you- the first time 🖤
Mükemmel editler, kesitler ve çizimler için sosyal medyada bizi takip edin 👇🏻 instagram hakugu wat_profesyonel profesyonelfanfc hakugu_tayfa mevante.art
🔳🔳🔳🔳🔳
Çözülen her bir dava bize yeni tecrübeler kazandırırken, birçok şeyi de alıp götürüyor. Mesela eskisi kadar güvenemiyoruz insanlara, korkuyoruz en halis niyetlerden bile. Gecenin zifiri karanlığı eskisi gibi sadece Samanyolu'nu bahşetmiyor ve tüyleri diken diken eden tek şey, acı esen rüzgar olmuyor.
Yine de...
Yine de tüm karanlık bittiğinde yeni bir gün doğuyor. Ölen onca insandan sonra yeni bir bebek dünyaya geliyor. Mezarlıklar sessiz bir fısıltıya ev sahipliği yapsa da papatyalar her daim bekçilik yapıyor. Gözyaşımız yanağımızdan aksa da dudaklarımız gülüşü unutmuyor.
Bunca kötülük bizi ümitsizliğe düşürse de her daim umut için yakılacak bir mum daha hazır bekliyor.
Polis de olsak nihayetinde bizler de insanız. Hüznü, korkuyu, endişeyi sinelerimizden hızla söküp atmak mümkün olamıyor. Medusa'nın ters dönmüş heykeli gibi tüm dünya tersine dönse adalet sağlanacakmış gibi hissediyoruz bazen çaresizce. Öyle imkânsız ve öyle tükenmişlik hissi veriyor insana.
Belki de zaten biz hep terstik, düz olan Medusa'ya ters diyebilme cesaretini gösteriyorduk? Çaresizlik öyle noktaya getiriyor ki, isyan edesimiz, lanet okuyasımız, liğme liğme parçalanasımız geliyor bazen.
Öldürülen onca genç kız, küçük çocuk ve daha nicesi için ağıtlar yakıp tüm meydanları karanfile boğmak ve hüzün gözyaşı ile yıkamak istiyoruz.
Polislerin duygusuz ya da her şeyi unutan balık beyinli oldukları düşünmemeli bu yüzden.
Unutmuyoruz. Sadece...sindiriyoruz.
Ara ara sebepsiz dökülen gözyaşımız kim bilir kaçıncı cinayetin dışa vurulmuş çaresizliği. Kim bilir hangi ölünün saçlarından geçti parmaklarımız da sevdiklerimizin elini tutmaktan imtina ediyoruz. Kim bilir kaş kez ıslandı çizmelerimiz kanla da temizlemeye korkuyoruz.
