Aldığımız emir Ecmel'in de isteği ile öncelikle evini kontrol etmekti. Dediğine göre evi bize çok fazla ip ucu verecekti. Hatta orada gördüğü işkencelere dair çok daha fazla bilgi edinebilirdik. Ailesinden kaçmıştı ama uğradığı mağduriyeti unutmamak adına evine bu izleri kazımıştı. Merkezden çıktığımızda Emre durup bize doğru döndü.
"Şimdi dostlarım, bana göre iyi bir davanın başlangıcı, dinlenmiş bir polisten geçer. Öyle olunca herkese birer saat veriyorum. Öğle yemeklerinizi yiyin ve Alaaddin tepesinin merdivenlerinde buluşalım."
"Ama Emre..."
"Sus bakayım!"
İşaret parmağını dudaklarımın üstüne koyduğunda gözlerini kapatmıştı.
Bir Emre'ye bir işaret parmağına bakan Haris çevik bir hareketle Emre'nin kolunu indirdiğinde "Kabul," dedi.
"Zaten benim de acil işim vardı."
"Ama arkadaşlar ne yapıyo..."
Emre'nin parmağı bir kere daha kalkmıştı ki Haris tarafından bana ulaşamadan indirildi.
"Bir saatten bir şey olmaz Heyzır abartma. Sen de bi eve git, annenle görüş iyi gelir."
Emre'yle Haris anlaştık dercesine yumruk tokuşturduğunda benim söyleyecek bir şeyim kalmamıştı. Zaten beni dinleyen de yoktu.
İkisi önden gitmeye başladığında mecbur ben de evin yolunu tutmak zorunda kaldım.
Otobüs durağında henüz yeni gelmiş otobüse bindim ve üç durak ötedeki evimizin olduğu yerde indim. Siteye yürürken bir saat içinde ne yapacağımı düşünüyordum. Acaba Ecmel hakkında internet araştırması mı yapsam yoksa sosyal medyaları üzerinden ailesine mi ulaşsam?
Kafamdaki düşüncelerle binadan girip evin kapısının önüne kadar geldiğimde zile bastım.
"Belki de kızı dışlamalarının en büyük nedeni üvey olmasıdır? Olamaz mı? Bence mantıklı? Ama Ecmel neden kaçmak istediği işkenceleri bir de evine taşıyor ki? İnsan unutmak için elinden geleni yapmaz mı? Hem bir de..."
