Definitely You (COMPLETED)

CHAPTER 48: First Day

Guys! Walang edit-edit 'to ha. Kaya SORRY for the WRONG GRAMMARS and TYPOGRAPHICAL ERRORS. Kamsa~  ^_______________^

----

Loraine's POV

Pagkaalis nang kotse nila, I wiped my tears and entered the Fascinate.

"Anong sinabi nya sa'yo?" yan ang salubong sa akin ni Rhein pagkapasok ko sa loob.
"Nakita mo?" I asked without looking at him.
"What do you think?" he asked seriously.
"Pwede bang wag ko na lang ikwento?" I said and he just give me an emotionless look.

Okay! I got him!

"*sigh* Sige na. Wala naman akong maitatago sa'yo eh."
"Wait! Before you tell the story, you want to go out with me?"
"This late night?!"
"Don't worry, I'll not bring you anywhere. Dun tayo sa makakapag-usap tayo ng tahimik at mailabas mo yang mabigat na nararamdaman mo."

Yun nga! Nag-paalam lang kami kay na Mama at Papa, and we drove. Nakarating kami sa isang park, na punong-puno nang trees and a fountain in the center of the park. Well, naka-dress and naka-suit pa din kaming dalawa na nagpunta sa park. Safe from the fans or kung sino mang usiserong nandyan eh. Late night na naman kasi.

"So cold." I hugged myself, lamig eh.

Rhein, wrap his coat around me.

"Okay na?! So, tell me now!"

I'm sitting on the bench and sya nakatayo lang sa harapan ko.

"Si Gabriel? Anong sinabi nya sa akin?"
"Definitely yes!"

I closed my eyes and a tear fell.

Shet! I don't want to cry anymore! Pangatlong beses na 'to ngayong araw. Ayoko na!

Naramdaman kong may yumakap sa akin.

"Kaye, wala akong pakialam kung paulit-ulit ko 'tong sasabihin sa'yo. Oo, mahirap. Oo, masakit. Pero ang kalimutan sya ang tamang gawin para wag ka nang masaktan ng ganyan. Kapag nakikita kitang ganyan, na nasasaktan, nasasaktan din ako."
"Kung yung unang iyak ko kanina, eh dahil he called me Kaye, na hindi naman nya binabanggit. Kanina nung paalis na sya, tinawag nya ako sa pangalan ko na gustung-gusto kong binabanggit nya. Loraine. Tapos sabi nya, magkikita pa daw kami. Then he praised me, you're beautiful tonight, sabi nya. Ewan ko ba, pero nung mga oras na yun umasa ako bigla. Umasa ako na kahit paano, he really care for me, he's still have that same feeling for me before."
"H'wag! H'wag kang umasa, masakit yun."
"Paano ko ba sya kakalimutan, kung andyan na sya. Mas malapit."
"Ikaw na ang nag-sabi, kung wala kang maisip na plano para makalimutan sya, just go with the flow. Pero, wag kang masyadong magpadala sa mga nangyayari. Time heals all wound di ba?!" Rhein said and I faced him.
"Buti na lang, nandyan ka. Nandyan ka para i-comfort ako lagi. Nandyan ka para payuhan ako lagi. Mag-sosorry na ako sa'yo ngayon pa lang. Kung ganito ako. Sorry kung nahihirapan ka na sa akin. Sorry! Pasaway 'tong bestfriend mo eh. Tigas nang bungo."
"Matigas naman talaga ang bungo ah! Tsaka, ano ba naman sa'yo kung nahihirapan na ako?! Wala nga akong pakialam dun, dapat wala ka ring pakialam. At nabanggit mo na nga rin ang bestfriend. Ako nga ang bestfriend mo eh, so it's my responsibility to take care of you, to give you advices and to comfort you. At syempre, you're the one I love, at sabi ko nga just let me show how I really feel for you. I don't want to hear you say sorry again, wala ka naman kasalanan ah. Just thank me. And lastly, I don't want to see you cry, because of that stupid guy. Makakaya mo din ang lahat nang yan! Trust me." then he tapped my head and smiled.

Kahit kelan talaga, hindi 'to nagmimintis na pangitiin ako. :)

"Tara na! Baka sipunin ka pa." sabi nya at yun umuwi na nga kami.

Hayyy! This is a very very tiring day.

--

"You're beautiful tonight. We'll still see each other, next time. Bye, Loraine!"